Βλέπω ζευγάρια με παιδιά και μου είναι εικόνα ξένη
Τη περασμένη εβδομάδα, είχα πάει με τον Γιώργο σούπερ μάρκετ κι ύστερα βόλτα στο πεζόδρομο, έτσι για ξεμούδιασμα. Σχεδόν ένα χρόνο από την ημέρα που ζητούσα διαζύγιο, παρατήρησα κάτι που είναι εικόνα συνηθισμένη μα για μένα τόσο ξένη: Ζευγάρια χέρι χέρι με παιδιά!
Από τη Κυριακή Χαριτάκη
Δεν είναι κάτι που νοσταλγώ γιατί ούτε στο γάμο μου το είχα τα τελευταία χρόνια, οπότε δεν μου λείπει. Σαν εικόνα όμως μου θυμίζει πράγματα δικά μου, και σίγουρα όχι τόσο καλά. Τη ρουτίνα του γάμου. Το μικρό σούπερ μάρκετ της Τετάρτης και το μεγάλο του Σαββάτου. Τη μια πλευρά του κρεβατιού. Τις επισκέψεις σε γάμους και βαφτίσια φίλων. Το “πρέπει να πάρουΜΕ δώρο για το πάρτι του τάδε” ή το “ήρθε η ΔΕΗ κι η ΕΥΔΑΠ να πληρώσουΜΕ”. Τους καυγάδες, τον καναπέ, τη βαρεμάρα, τα ταξίδια που δεν έγιναν, τα βράδια που δεν βγαίναμε, τη σιωπή μπροστά στη τηλεόραση, τη μοναξιά μπροστά στο λάπτοπ, το παιδί που έκλαιγε όποτε έβλεπε να μαλώνουμε. Κι έτσι, ακόμα κι αν υπάρχουν ευτυχισμένα ζευγάρια με παιδιά (που σίγουρα υπάρχουν) έγιναν για μένα πια, εικόνα ξένη, σχεδόν ουτοπική.
Είναι που η καθημερινότητά μου πια, είναι εγώ κι ο Γιώργος. Στο σπίτι, στα μαγαζιά, στη παιδική χαρά, στις γιορτές, στις διακοπές, σε φίλους, όπου μας καλέσουν, όπου κι αν πάμε, θα είμαι ή εγώ χωρίς τον Γιώργο ή εγώ κι ο Γιώργος. Δεν υπάρχει αντρική φιγούρα στην εικόνα, κι αυτό έγινε κάτι που συνήθισα, ύστερα λάτρεψα και στο τέλος, “φόρεσα”.
Έμαθα να σηκώνω περισσότερες σακούλες σούπερ μάρκετ. Έμαθα να σηκώνω μαζί μ’ αυτές και το παιδί. Έμαθα να βιδώνω, να καρφώνω, να καλώ την οδική βοήθεια χωρίς να κλαουνίζω στο τηλέφωνο να΄ρθει κάποιος να μου αλλάξει λάστιχο. Έμαθα να φέρνω βόλτα μόνη μου ένα σπίτι, τα έξοδά του, τα νοικοκυριά του, τις ανάγκες του. Έμαθα να βάζω όρια, να μην καλοπιάνομαι, να μην αφήνω κανέναν να μ’ εκμεταλλεύεται. Σκλήρυνα απότομα για να μην τρέφονται άλλο από τις σάρκες μου, οι λύκοι. Έγινα περισσότερο “άντρας” απ’ τη μια μέρα στην άλλη και μ’ αρέσει. Όχι γιατί δεν έχω ανάγκη κανέναν, φυσικά και έχω, πάντοτε θα έχω. Αλλά γιατί βρήκα αυτό που χρειαζόμουν περισσότερο όλα αυτά τα χρόνια…εμένα!
Μ’ αρέσει η ζωή μου όπως είναι τώρα και το λέω με πάσα ειλικρίνεια. Από την άλλη, ίσως τα ζευγάρια με παιδιά, να μου είναι εικόνα ξένη γιατί είναι πολλά τα χρόνια που δεν μ’ έχει κρατήσει απ’ το χέρι, άνθρωπος που να με νοιάζεται στ’ αλήθεια. Που να με κάνει να γελάω και να περνάω καλά, χωρίς να θέλει κάτι από μένα, χωρίς σκιές, χωρίς γιατί. Που να μην σκέφτομαι πως πίσω απο αυτό που βλέπω υπάρχει κάτι που δεν ξέρω, κάτι που κρύβεται, κάτι που θα σκάσει ξαφνικά και θα πέσει το ταβάνι να με πλακώσει. Ίσως τώρα, που δεν μπορεί κανείς να με πληγώσει, να νιώθω περισσότερο ασφαλής από ποτέ. Ίσως η εικόνα του ζευγαριού με τα παιδιά, να μου θυμίζει πόσο αφέθηκα κι εκτέθηκα, αλλά και πόσο χαρούμενη είμαι πια, που το ζευγάρι είμαι εγώ!
“Σιγά μη μείνεις μόνη σου εσύ!” μου λένε. Βασικά δεν ξέρω και δεν με νοιάζει. Το μόνο που με νοιάζει είναι εγώ κι ο Γιώργος να είμαστε καλά. Κι αν βρεθεί στο δρόμο μου κάτι ξεχωριστό, κάτι που να αξίζει, είμαι σίγουρη πως-μετά από τόσα “χαστούκια” πια-θα το καταλάβω κι αφού πρώτα το περάσω από σκάνερ και ακτίνες Χ, θα μείνω. Προς το παρόν μ’ αρέσει η ζωή μου και μόνο, μόνη δεν αισθάνομαι! Έχω φίλους, μια δουλειά που αγαπώ, το παιδί μου γερό, βόλτες, ταξίδια, γέλια και φως. Νοίκιασα ένα σπίτι με πάρα πολύ φως. Ήταν αυτό που είχα περισσότερο ανάγκη, βγαίνοντας απ’ τα σκοτάδια.
Υστερόγραφο: Αν εσύ που με διαβάζεις, είσαι ένα ευτυχισμένο ζευγάρι με παιδιά, κράτα το γερά. Να ξέρεις έχεις καταφέρει κάτι σπάνιο!
Σχόλια