Τί τα ήθελε τα τρία παιδιά;

Τις προάλλες είπα κι εγώ να βγώ για έναν καφέ με φίλους που με έχει φάει η κλεισούρα, οι παιδικοί σταθμοί και η κοπή της πάνας. Εκεί λοιπόν που καθόμασταν και μιλούσαμε για παπούτσια μαλλιά και άσχετα, βλέπω δυο κορίτσια (και μαμάδες) της παρέας να ψιθυρίζουν.

«Τι έγινε ρε παιδιά, ποιόν θάβουμε;» τις ρωτάω.
«Να… τη βλέπεις αυτή;» μου λένε και μου δείχνουν μια όμορφη κοπέλα που κρατούσε δυο κοριτσάκια απ’ το χέρι.
«Ναι, και;» ρωτάω.
«Αυτή έχει πάρει διαζύγιο» μου λένε.
«Ναι, και;» ξαναρωτάω, δεν καταλαβαίνω που είναι το gossip, συγχωρείστε με.
«Έχει τρία παιδιά. Αφού ήταν να χωρίσει, τι τα ήθελε τα τρία παιδιά;».

Δυστυχώς τέτοιου είδους σχόλια δεν είναι η πρώτη φορά που ακούω κι όσες φορές κι αν τα’ χω ακούσει, τα θεωρώ άστοχα και μπορεί να φανώ αυστηρή, αλλά πιστεύω πως δείχνουν και χαρακτήρα. Ίσως επειδή τουλάχιστον από τη δική μας γενιά των 30-40, περιμένω άλλες αντιλήψεις και μυαλά.

Το μέλλον κανείς δεν το ξέρει. Όλοι ψυχανεμιζόμαστε, όλοι έχουμε ένα ένστικτο πιο δυνατό όταν πρόκειται για τον σύντροφό μας, αλλά κανένας δεν διαλύει τον γάμο του από ένστικτο αν πρώτα δεν βεβαιωθεί. Και ώσπου να βεβαιωθεί, έρχονται και τα παιδιά. Για αυτό δεν παντρευόμαστε εξάλλου; Για να κάνουμε οικογένεια! Κι όταν αποφασίσαμε να κάνουμε οικογένεια ήμασταν πιο νέοι, πιο ερωτευμένοι, πιο εργαζόμενοι, πιο ανέφελοι μέσα μας. Δεν υπήρχε ανεργία, δεν υπήρχε «δουλεύω για 400 ευρώ κι όποτε θέλει με διώχνει», δεν δίναμε σημασία στο πόσο επενέβαιναν οι γονείς του/της, δεν είχαμε παιδιά που ναι είναι η χαρά της ζωής αλλά το μεγάλωμά τους, μας ισοπεδώνει τα νεύρα και την καθημερινότητα, δεν είχαμε πεθερικά που μας τα έπρηζαν μήνες για το όνομα του παιδιού ή για το πόσα λεφτά δεν δίνουν τα άλλα πεθερικά. Πόσοι από εμάς ξεκινήσαμε με τις καλύτερες προοπτικές και 10 χρόνια μετά φτάσαμε σε σημείο να μην (ανα)γνωρίζουμε τον άνθρωπο που κοιμάται δίπλα μας και, ίσως, ούτε καν τον εαυτό μας;  Πάρα πολλοί! Διότι αποφασίσαμε να κάνουμε οικογένεια με όλα όσα συνεπάγεται κι αυτό σε άλλα ζευγάρια βγαίνει, σε άλλα όχι. Είναι δυνατόν να μετανιώνουμε για τα παιδιά (των άλλων);

Με αυτή την «λογική», αν κάθε άνθρωπος δεν δικαιούται να κάνει παιδιά, πρίν σιγουρευτεί πού πάει ο γάμος του (άσχετα αν είχε σχέση 10 χρόνια πρίν από αυτόν) αναρωτιέμαι: τι πρέπει να γίνει με τα παιδιά των μονογονέων που έμειναν χήροι. Ή με τα παιδιά των μονογονέων που εγκαταλείφθηκαν από τις μαμάδες ή τους μπαμπάδες τους. Ή με τα παιδιά στα ιδρύματα, τόσα υπάρχουν. Να τους βάλουμε το πιστόλι στο κεφάλι να τελειώνουμε;!

Προσωπικά, εκτός από άστοχο το συγκεκριμένο σχόλιο, το θεωρώ και ρατσιστικό. Τα παιδιά είναι μαγκιά. Είναι οι εξετάσεις που δίνει το ζευγάρι για να τσεκάρει πόσο στέρεη είναι η σχέση του κι αν «έμεινε στον τόπο» ή πρέπει να «ξαναδώσει» από Σεπτέμβρη. Αν δεν είχαμε τα παιδιά ίσως να μην βλέπαμε ποτέ την αληθινή ή την κακή πλευρά τη δική μας και των άλλων και να φτάναμε 60 χρονών να αναρωτιόμαστε γιατί παίρνουμε αντικαταθλιπτικά και τι μας φταίει. Τα παιδιά είναι το υγιές κομμάτι και της πιο άρρωστης σχέσης, όλες οι λέξεις δύο ανθρώπων που αρνούνται να μιλήσουν. Είναι άδικο να θεωρούμε την ύπαρξή τους σωστή ή λάθος, ανάλογα με την έκβαση του γάμου. Φαντάζεστε και εκείνα με τη σειρά τους, να έρθουν μια μέρα να μας πούν « Αφού ήταν να χωρίσετε, εμένα τί με θέλατε;».

Κυριακή Χαριτάκη

Θες να μας πείς τη γνώμη σου; Κι εμείς! Μπορείς να αφήσεις το σχόλιό σου στο τέλος του κειμένου ή να γνωρίσεις και να ανταλλάξεις απόψεις και με άλλους μονογονείς στη σελίδα μας στο facebook, εδώ.
Σημ: Το Singleparent.gr εγγυάται για την προστασία των προσωπικών σου δεδομένων και σε διαβεβαιώνει ότι, η ταυτότητά σου, θα παραμείνει μυστική. Τα ονόματα και άλλα στοιχεία αλλάζονται για ευνόητους λόγους και τα πρόσωπα της φωτογραφίας, δεν απεικονίζουν τα πραγματικά. Σχόλια προσβλητικά και επιθετικά δεν θα δημοσιεύονται!