Τα «ΟΧΙ» της ζωής μας!

Πόσες φορές έπρεπε να είχαμε πεί «Όχι» σε πράγματα που βλέπαμε από πρίν, που θα κατέληγαν; Τι θα γινόταν αν, αντί για ένα «δεν πειράζει», λέγαμε «Όχι, πειράζει και να το διορθώσεις»; Πόση περισσότερη αλήθεια θα είχαμε όλοι στη ζωή μας αν η μία πλευρά μπορούσε να πεί «Όχι» και η άλλη το εκτιμούσε αντί να παρεξηγείται;  Πόσες φορές το «Όχι» μας, δεν ήταν αρκετό για να αλλάξει η μοίρα;

Γνωρίζεστε ένα καλοκαίρι στην Οία κι από τη πρώτη στιγμή είστε συνέχεια μαζί, είστε ερωτευμένοι, κολλημένοι ο ένας επάνω στον άλλον. Βγαίνετε συνέχεια, πάτε παντού μαζί, ταξίδια, διακοπές, μπουζούκια, πάρτυ, εκδρομές. Γνωρίζει ο ένας τη παρέα του στον άλλον. Περνάει ένας χρόνος, δυο χρόνια. Συζείτε. Και εκεί τα βλέπεις όλα. Αρχίζει να ζηλεύει, να σου κάνει σκηνές. Δεν λες «Όχι». Όποτε επισκέπτεται τους δικούς του, επιστρέφει σπίτι σας αλλιώτικος, νευρικός. Καταλαβαίνεις πως οι δικοί του δεν σε συμπαθούν και κάθε φορά που τους βλέπει τον πρήζουν, αλλά δεν λες «Όχι». Πολλά βράδια λείπει, πάει για ποτό με παρέες που δεν γνωρίζεις πια γιατί όποτε είναι να πας κι εσύ, είναι πάντα κουρασμένος ή βαριέται και έχει βολευτεί γιατί έχει μάθει να μην του λες «Όχι». Το σπίτι ζέχνει, τα ρούχα είναι πεταμένα παντού, κάνεις υπερωρίες στο γραφείο μέχρι αργά για να τα βγάλετε πέρα, δεν προλαβαίνεις να μαγειρέψεις, τρως συνέχεια απ΄έξω κι έχεις πάρει 10 κιλά. Είσαι ρετάλι. Τις ώρες που θα έπρεπε να είσαι στο γυμναστήριο να φροντίζεις τον εαυτό σου, κάθεσαι και μαζεύεις το σπίτι ενώ ο άλλος κοιμάται ή έχει απλώσει την αρίδα του στο καναπέ και βλέπει το ματς. Επειδή δεν λες «Όχι».

Σου ζητάει να τον παντρευτείς, αλίμονο, εδώ θα πείς «Όχι»; Και τον παντρεύεσαι. Με τον τρόπο που θέλει εκείνος και το σόι του γιατί δεν έχεις μάθει να λες «Όχι». Κάνετε ένα παιδί δύο παιδιά. Οι δουλειές στο σπίτι είναι τριπλάσιες, οι υποχρεώσεις τετραπλάσιες. Πολλά βράδια λείπει, πάει για ποτό με παρέες που δεν γνωρίζεις πια γιατί όποτε είναι να πας κι εσύ, είναι πάντα κουρασμένος ή βαριέται ή το παιδί έχει πυρετό και κάποιος πρέπει να μείνει σπίτι μαζί του. Εκείνος συνεχίζει να βγαίνει με φίλους το ίδιο συχνά όπως πρίν και συνεχίζει να αρνείται να βγείτε οι δυο σας, ακριβώς όπως πρίν. Συνεχίζει να απλώνει την αρίδα του στον καναπέ για να δεί το ματς αδιαφορώντας για το παιδί δίπλα του που κάνει εμετό κι εσύ συνεχίζεις να είσαι ρετάλι από τη κούραση έχοντας πια, συν δύο ανθρώπους να φροντίσεις. Είσαι 40 και νιώθεις 80, με δύο πλάσματα που αγαπάς (τα παιδιά σου) ένα πλάσμα που μισείς (τον άντρα σου), 20 κιλά που απεχθάνεσαι (δικά σου) και μία σχέση που δεν ήταν ποτέ δική σου. Επειδή εδώ και 15 χρόνια δεν έχεις πεί ποτέ, ούτε ένα «Όχι».

Γνωρίζεστε ένα καλοκαίρι στην Οία κι από τη πρώτη στιγμή είστε συνέχεια μαζί, είστε ερωτευμένοι, κολλημένοι ο ένας επάνω στον άλλον. Βγαίνετε συνέχεια, πάτε παντού μαζί, ταξίδια, διακοπές, μπουζούκια, πάρτυ, εκδρομές. Γνωρίζει ο ένας τη παρέα του στον άλλον. Περνάει ένας χρόνος, δυο χρόνια. Συζείτε. Είσαι ευτυχισμένη, είναι ο άντρας της ζωής σου. Σου ζητάει να τον παντρευτείς, τρελή είσαι να πείς «Όχι»; Παντρεύεστε στην Οία, εκεί που ερωτευτήκατε, στη παραλία με 20 φίλους και μετά το γάμο γίνεστε όλοι τύφλα και χορεύετε μέχρι το πρωί. Κάνετε ένα παιδί και είστε ακόμη ερωτευμένοι. Εκείνος δεν ξεκολλάει από το μωρό και εσύ καμαρώνεις βγάζοντας 200 φωτογραφίες τη μέρα. Είναι ο καλύτερος μπαμπάς που θα μπορούσε να έχει η κόρη σου. Μαζί βόλτες, μαζί στη παιδική χαρά, στο καθισματάκι δίπλα της τη πρώτη της μέρα στο νηπιαγωγείο.

Ένα βράδυ κανονίζει να βγεί για ποτάκι με φίλους, το δικαιούται εξάλλου. Σου λέει να αφήσετε το μωρό στη μητέρα του να έρθεις κι εσύ μαζί. Λες δεν θέλεις, η μικρή έχει λίγο πυρετό θα κάτσεις εσύ μαζί της, να πάει εκείνος να περάσει καλά. Βάζεις τη μικρή για ύπνο και πέφτεις κι εσύ ξερή με τις μύξες κολλημένες στο μπλουζάκι σου. 04.00 το πρωί χτυπάει το τηλέφωνο, είναι από το νοσοκομείο. Ο έρωτας της ζωής σου δεν υπάρχει πια. Γιατί αν είχες πάει κι εσύ για ποτό μαζί του δεν θα τον άφηνες να πάρει το αμάξι πιωμένος, σκέφτεσαι. Γιατί το «Όχι» σου δεν ήταν εκεί να τον εμποδίσει, σκέφτεσαι. Και ζείς μια ζωή με το «Τι θα γινόταν αν… όχι»!

Το «όχι» είναι η πιο θετική άρνηση. Αυτή που μπορεί να καθορίσει όλη σου τη ζωή κι εκεί που νομίζεις πως ήρθε για κακό, να έχει έρθει μόνο για καλό. Από το «όχι» βγαίνουν οι μεγαλύτερες συγκρούσεις της ψυχής, οι μεγαλύτερες αλλαγές της ζωής. Ένα «κακό» όχι, προασπίζει την αξιοπρέπεια και τις επιθυμίες μας και μπορεί να μας φέρει μπροστά σε όσα θέλαμε πάντα να κάνουμε αλλά δεν τολμούσαμε. Το «όχι» είναι τα όρια μας και τα όρια για τον κόσμο,  είναι «κακό» πράγμα. Δοκιμάζουν φιλίες, σχέσεις, εαυτούς, ξεβολεύουν ανθρώπους και τους κολλάνε και ταμπέλες. Γιατί όταν επί 15 χρόνια ανέχεσαι και ξαφνικά ξυπνάς ένα πρωί και αρχίζεις τα «Όχι», είναι «λογικό» οι γύρω σου σιγά σιγά να αρχίζουν κι αυτοί να σκορπάνε σαν τα ποντίκια. Και το λάθος είναι που όταν τους βλέπεις να φεύγουν, κάθεσαι και απολογείσαι για τα όριά σου και τα όνειρά σου σε ανθρώπους και οικογένειες που ποτέ δεν νοιάστηκαν για αυτά και που μόλις είδαν ότι νοιάζεσαι εσύ, εξαφανίστηκαν….

Υπάρχουν όμως και στιγμές στη ζωή που δεν τις ορίζεις εσύ, που δεν ελέγχονται κι αυτές οι στιγμές είναι που πονάνε περισσότερο. Που το «Όχι» σου δεν θα άλλαζε τίποτα και που το μόνο που κάνεις στον εαυτό σου είναι να τον γεμίζεις με ενοχές για κάτι που δεν ήταν ποτέ στο χέρι σου. Το «Όχι» είναι η πιο θετική άρνηση. Μια πλαστελίνη που είναι στο χέρι μας αν θα της δώσουμε σχήμα ή θα την αφήσουμε στάμπα στο χαλί, να μας θυμίζει τα θέλω μας που…κόλλησαν!

Κυριακή Χαριτάκη