Παραθυράκια τέλος!

Κάποτε, παλιά, άφηνα στους ανθρώπους ένα παράθυρο ανοιχτό να μπαινοβγαίνουν στη ζωή μου ακόμη κι αν μου έκαναν κακό. Το ονόμαζα “συγχώρεση” και έτσι πορευόμουν πάντα. Στο “δεν πειράζει” και στο “μη κρατάς κακία”. Δεν καταλάβαινα πως το να προστατεύεις τον εαυτό σου, δεν είναι πίκρα αλλά υποχρέωση. Κι η στάμνα πολλές φορές θα πάει για νερό, μία όμως θα σπάσει. Από τότε που έσπασα τα μούτρα μου στα λάθη, στις επιλογές και στα μισόλογα των άλλων, όχι παραθυράκι ανοιχτό δεν αφήνω, αλλά κλείνω και το τζάμι από μέσα, να μη μπορούν να μπούν ούτε τα ψυχολογικά τους, ούτε καν ο αέρας που αναπνέουν…

Από τη Κυριακή Χαριτάκη

Βρες με στο facebook

Είναι κάποια γεγονότα, μικρά και σύντομα αλλά τόσο καθοριστικά, που μπορούν να αλλάξουν όλη σου τη ζωή και πιο πολύ, το τρόπο που τη βλέπεις και τη ζεις. Έτσι κι οι άμυνές μου άλλαξαν, θέριεψαν απότομα. Πλέον, επιλέγω να έχω δίπλα μου ξεκάθαρους ανθρώπους, ανθρώπους που με κάνουν να γελώ και να περνώ καλά, χωρίς να σκέφτομαι τί κρύβουν από πίσω, ακόμα κι αν τους ξέρω για μια μέρα. Σόρρυ, αλλά δεν μου κάνει τίποτα λιγότερο από αυτό κι αν δεν τα βρήκαμε σήμερα, δεν θα τα βρούμε ποτέ. Μάλιστα, αν έστω και λίγο καταλάβω ότι με “παίζεις”, δεν υπάρχει παράθυρο. Υπάρχει μόνο τοίχος. Block delete που λέμε. Χωρίς πραγματικά καμία πικρία ή κακία, χωρίς κουβέντες περιττές που θα προσπαθήσουν να με… “πείσουν” δήθεν ότι δεν έγιναν έτσι τα πράγματα, αλλιώς έγιναν και δεν κατάλαβα καλά.

Όχι “φίλοι” μου, ΕΣΕΙΣ δεν καταλάβατε καλά. Δεν καταλάβατε ότι είμαι Γυναίκα με γάμα κεφαλαίο κι όχι το κοριτσάκι της σειράς. Δεν καταλάβατε ότι η ζωή μου δεν είναι ο ελεύθερός σας χρόνος κι ότι η καλή μου η καρδιά που όλα τα υπέμενε και τα δικαιολογούσε, δεν είναι άλλη μια στάση για καφέ. 

Σημασία στη ζωή, έχει να ξέρεις τί θέλεις από αυτή, χωρίς να τυρρανάς κανέναν. Γι’ αυτό και αποφάσισα να μην αφήσω ποτέ ξανά κανένα παράθυρο ανοιχτό κι ας με λένε απρόσιτη, σκύλα ή κακιά.

Ναι, με τους σκύλους είμαι σκύλα και με τους κακούς, κακιά. Αξίζω ανθρώπους ικανούς να μπαίνουν στη ζωή μου κύριοι κι από τη πόρτα, όχι μισοί κι απ’ το παράθυρο. 

Ο κατάλογος των… “φίλων” που βγάζω συνοπτικά απ’ τη ζωή μου, δεν έχει τελειωμό. Ξεσκαρτάρισμα το λένε και δεν το μετανιώνω. Μετανιώνω μόνο για εκείνα τα παράθυρα που άφηνα ανοιχτά, να μπαίνει και να βγαίνει ο πάσα ένας. Μετανιώνω που κάποια λάθη, ήταν και δικά μου. Δεν τους κρίνω και δεν θέλω το κακό τους. Όλους τους ευχαριστώ που έστω κι έτσι, μ΄έκαναν να καταλάβω τί αξίζω και πιο πολύ, τί ΔΕΝ αξίζω. Να είναι πάντα καλά αλλά μακριά από μένα.

Μακριά απ’ το παράθυρό μου γιατί μπορεί να΄ναι κλειστό αλλά μπορεί και καμιά μέρα που περνάνε από κάτω, να τους πέσει η γλάστρα στο κεφάλι. Γιατί ίσως νόμιζαν πως στο τέλος θα μαράζωνα, κοίτα όμως που εμένα το μπαλκονάκι μου ανθίζει ακόμα. Κι όλο και κάποιος το ποτίζει 😉

Ένας κούκος δεν φέρνει την Άνοιξη.
Έτσι κι ένα “καθίκι” δεν μπορεί να σου τη διώξει.
Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι το ίδιο.
Ευτυχώς…