Ο πρώην σύζυγος δεν είναι πορτοφόλι

Ξέρω πως πολλές μαμάδες που δεν λαμβάνετε διατροφή και αντί για τη πλήρη στήριξη έχετε τη πλήρη αδιαφορία του πατέρα των παιδιών σας, ίσως πέσετε να με φάτε, αλλά για να σας προλάβω, το συγκεκριμένο κείμενο δεν αφορά εσάς. Ούτε τους πρώην συζύγους σας. Ούτε τους μπαμπάδες που αδιαφορούν, που δεν επικοινωνούν, που δεν συμβάλλουν και δεν υπάρχουν. Το συγκεκριμένο κείμενο αφορά την αντίληψη ορισμένων ανθρώπων ότι οι άλλοι πάντα τους χρωστάνε. Αφορά τον πατέρα που ενώ είναι εντάξει στις υποχρεώσεις του, η άλλη πλευρά ζητάει κι άλλα. Γιατί καλώς ή κακώς σε όλα τα πράγματα υπάρχουν και οι δύο πλευρές. Η δική σου και των άλλων.

Πρίν λίγο καιρό, είχα μια συζήτηση με την (ας την πούμε) Ελένη, διαζευγμένη μαμά 2 μικρών παιδιών που εργάζεται μεν αλλά τα οικονομικά της, είναι δύσκολα. «Ο άντρας μου, μου δίνει 600 ευρώ διατροφή και θέλω να του ζητήσω κι άλλα» μου είπε. «Σε καταλαβαίνω, δεν φτάνουν σήμερα…» της λέω και το εννοώ. «Ε, δεν είναι μόνο αυτό. Παίρνει 3 χιλιάρικα το μήνα, τι είναι τα 600 ευρώ για εκείνον;» μου απάντησε. Δεν αντιλέγω ότι με δυο παιδιά τα έξοδα είναι πάρα πολλά και ενδεχομένως τα 600 ευρώ συν ο μισθός της να μην φτάνουν, αλλά το γεγονός ότι ο πρώην άντρας της παίρνει 3 χιλιάρικα δεν νομίζω ότι (θα έπρεπε να) παίζει ρόλο. Και ένα εκατομμύριο ευρώ να έπαιρνε, η υποχρέωση κάθε γονιού, είτε μιλάμε για πατέρα είτε για μητέρα, και ειδικά μετά το διαζύγιο, είναι να καλύπτει τα έξοδα των παιδιών που του αναλογούν και όχι να πληρώνει ποσοστό επί των κερδών. Μήπως κάνω λάθος;

Κατανοώ ότι έχει κι εκείνη τα δίκια της και ότι τα παιδιά δεν τα έκανε μόνη της. Αλλά έχει έναν πρώην σύζυγο που συνεισφέρει με μια διατροφή διπλάσια-μην σου πω τριπλάσια-της διατροφής που είθισται να (μην) δίνουν αρκετοί μπαμπάδες σήμερα. Και ήταν και ο τρόπος που το παρουσίαζε. Δεν είπε π.χ. “Δεν μου φτάνουν τα χρήματα, σκέφτομαι να του ζητήσω περισσότερα” αλλά  “Βγάζει 3 χιλιάρικα, τί είναι γι’ αυτόν 600 ευρώ”. Δεν ήθελα να τη πικράνω και να της το πω έτσι κατάμουτρα, ειδικά στη φάση που ήταν φορτισμένη συναισθηματικά.  Σε αυτές τις περιπτώσεις, αν τολμήσεις να είσαι αντικειμενικός ή τέλος πάντων να προσπαθήσεις να δείξεις λίγο και την άλλη πλευρά, οι περισσότεροι (και βάζω κι εμένα μέσα) θεωρούμε αυτόματα πως μας αδικούν και πέφτουμε στον άλλον να τον φάμε. Τη πιθανότητα να έχουμε και οι δύο δίκιο δεν τη σκεφτόμαστε καν. Ή εμείς έχουμε δίκιο ή κανείς!

«Και η σχέση μου χάλια πάει» συνέχισε. «Γιατί ρε συ, τι έγινε;» της λέω. «Έλα μωρέ είναι τσιγκούνης» μου απάντησε. «Δηλαδή;». «Δηλαδή βγάζει ένα κάρο λεφτά και μια φορά του ζήτησα να μου πάρει κάρτα για το κινητό και αρνήθηκε». «Εντάξει δεν γνωρίζεστε πολύ καιρό, μπορεί να φοβάται ότι μετά θα το θεωρήσεις δεδομένο» της είπα. «Όχι σου λέω είναι τσιγκούνης. Και την άλλη φορά του ζήτησα δανεικά να πάρω παπούτσια των παιδιών και δεν μου έδινε». «Βρε συ Ελένη μου, γιατί πρέπει να σου δώσει; Υποχρεωμένος είναι;» τη ρώτησα. «Δεν καταλαβαίνεις» μου είπε και θύμωσε. Εκεί σταμάτησα τη κουβέντα. Γιατί  όντως δεν καταλάβαινα….

Δεν καταλάβαινα γιατί ο κόσμος –για την ακρίβεια, το πορτοφόλι του κόσμου-έπρεπε να γυρνάει γύρω από την Ελένη. Αντιλαμβάνομαι πλήρως τα οικονομικά προβλήματα, το ζόρι της επιβίωσης που τραβάει κάθε άνθρωπος σήμερα και δη γονιός, αλλά η διαφορά εδώ είναι ότι η Ελένη, δεν ζητάει. Απαιτεί.  Θεωρεί αυτονόητο πως αφού ο πρώην σύζυγος βγάζει 3 χιλιάρικα πρέπει να της δίνει τα 2. Πως αφού ο νέος σύντροφος έχει οικονομική άνεση, πρέπει να της πάρει κάρτα και να της δανείζει. Και μέσα σε όλα αυτά, πουθενά δεν ανέφερε τι έπρεπε εκείνη να κάνει για να καλύπτει τα έξοδα των παιδιών της, τα τσιγάρα και τη κάρτα της. Τι έπρεπε εκείνη να κάνει για να στηριχτεί στα πόδια της,χωρίς να απαιτεί.

Η Ελένη είναι ένας πολύ καλός άνθρωπος και με όσα γράφω δεν έχω καμία πρόθεση να την κακολογήσω ή να τη κρίνω, ίσα ίσα μόλις έγραψα αυτό το κείμενο πήγα και της το έδειξα. Και μετά από μέρες που το συζητήσαμε ήρεμα και με ψυχραιμία, της είπα πως το μόνο που θέλω να κάνω με αυτό το άρθρο, είναι να δείξω σε εκείνη και σε κάθε Ελένη, πως όσο ζητάει από τους τρίτους να αναλάβουν τις ευθύνες της,  τόσο περισσότερο κινδυνεύουν τα παιδιά της να μην ξέρουν πώς να βασίζονται στον εαυτό τους και τόσο πιο μετέωροι κινδυνεύουν να βρεθούν όλοι μαζί, στο μέλλον.

Κυριακή Χαριτάκη