Ο Γιώργος έχει ανάγκη από αντρικό πρότυπο αλλά που να το βρω…

Καιρό τώρα έχω παρατηρήσει ότι ο Γιώργος, όποτε βλέπει άντρα, γίνεται της προσκολλήσεως. Για να μην παρεξηγηθώ, προφανώς και ευτυχώς, έχουμε έναν πολύ ενεργό πατέρα στη ζωή μας, όμως λόγω των συνθηκών, όχι όλες τις στιγμές και όχι κάθε μέρα. Κι άντε κι ο Γιώργος θέλει έναν άντρα να μιμείται ως παράδειγμα. Εγώ τώρα, που να πάω να βρω το δείγμα;

Από τη Κυριακή Χαριτάκη

Βρες με στο facebook

Τη Πρωτοχρονιά τη περάσαμε στον αδερφό μου. Με το που είδε ο Γιώργος τον αδερφό της νύφης μου, του έγινε κολαούζος. Έπαιζαν συνέχεια μαζί μέχρι που φύγαμε. Όπου δει άντρα σε εμπορικό ή σε παιδότοπο, πάει και ανοίγει διάλογο. Μέχρι πρίν λίγους μήνες ο Γιώργος είχε τον πατέρα μου που ασχολούνταν, έπαιζαν μαζί και έκαναν τα δικά τους τα “αγορίστικα”. Ο μπαμπάς μου έφυγε ξαφνικά το καλοκαίρι και μαζί του, έφυγε και το τελευταίο αντρικό πρότυπο της ζωής μας, μιας που ο μπαμπάς του πρώην συζύγου έχει πεθάνει εδώ και χρόνια, ενώ ο αδερφός μου, μένει μακριά και δεν τον βλέπουμε συχνά.

Θα μου πεις “δεν είναι αντρικό πρότυπο ο μπαμπάς του;”. Φυσικά και είναι! Αλλά λόγω των συνθηκών, όχι πάντα, όχι όλες τις μέρες και ώρες, όχι όσο το έχει ανάγκη το παιδί και φυσικά δεν είναι το μοναδικό. Αντρικό πρότυπο είναι και οι θείοι και οι νονοί και οι παππούδες αλλά όταν δεν έχεις καμία άλλη αντρική παρουσία κοντά στο παιδί, είναι θέμα.

Ειδικά για τα αγοράκια, ο μπαμπάς είναι το πιο αντιπροσωπευτικό πρότυπο της ζωής τους, εκείνος που θα μιμηθούν αύριο στις σχέσεις τους με τις γυναίκες και όχι μόνο. Όταν όμως ο μπαμπάς είναι παρών Τρίτη, Παρασκευή και κάθε δεύτερο ΣΚ, ποιός τον αναπληρώνει τις άλλες μέρες και ώρες; Να πάω να βάλω ψεύτικο μουστάκι σαν του Μπεϊζάνη, να ντύνομαι πατέρας την υπόλοιπη μισή εβδομάδα; 

Θα μου πεις τώρα “τί να πούμε και εμείς που ο σύζυγος έχει πεθάνει ή έχει φύγει και δεν υπάρχει στο χάρτη;”. Respect παιδιά, δεν ξέρω τί να σας πω! Μόνο για τη δική μου περίπτωση μπορώ να μιλήσω και για να είμαι ειλικρινής, νιώθω και λίγο “ένοχη”. Όχι που χώρισα, καθόλου ένοχη γι’ αυτό- αλλά επειδή, προς το παρόν και για πολύ καιρό ακόμα, δεν θέλω αυτό που λένε να “ξαναφτιάξω τη ζωή μου” (μιλώντας πάντα για μόνιμη σχέση, καλά για γάμο ούτε να το σκέφτεστε!).

Φοβάμαι να βάλω άντρα στο σπίτι μου με το παιδί μου όπως είχα γράψει πρίν λίγο καιρό, φοβάμαι ακόμα και να γνωρίσω κάποιον στο παιδί. Ποιός θα αγαπήσει το παιδί μου καλύτερα από τον πατέρα του; Κι άντε πες τον αγάπησε, αν ο Γιώργος τον συνηθίσει και μετά χωρίσουμε και πληγωθεί; Και αν τον μαλώσει καμιά φορά το αντρικό το πρότυπο και πάρω ανάποδες και το πετάξω απ’ το μπαλκόνι σαν τον Σπιρτούλη; Πάλι μπερδέματα; Μια ήσυχη ζωή εγώ να μη ζήσω;

Τώρα που γράφω αυτό το κείμενο τον έχω δίπλα μου και παίζει.
-Μανούλ(ι)α τί γράφεις;
-Ένα κείμενο για σένα.
-Και τί λέει αυτό το κείμενο;
-Ότι αγαπάς τόσο πολύ τον μπαμπά, που τον θέλεις συνέχεια μαζί σου.
-Εσύ όμως δεν τον θες.
-Δεν είναι έτσι αγόρι μου. Τον αγαπάω τον μπαμπά σου αλλά δεν μπορούμε να είμαστε μαζί.
-Επειδή μαλώνετε;
-Επειδή μαλώνουμε, ναι.
-Να μη μαλώνετε. Να ζητήσει ο ένας στον άλλον συγγνώμη και να συμφιλιωθείτε.
-Δεν είμαστε εχθροί με τον μπαμπά για να συμφιλιωθούμε αλλά δεν γίνεται να είμαστε μαζί.
-Τότε να απολύσεις τη Χρύσα και να πάρεις έναν άντρα να σε βοηθάει. Να έχεις και εσύ μια συντροφιά, μαμά!

Στο κόσμο των παιδιών τα πράγματα είναι απλά. Στων μεγάλων είναι που μπλέκονται. Ποιά πλευρά να έχει δίκιο άραγε;