Η Χαρά αγνοείται!

Ξημερώματα Δευτέρας και τα δάχτυλά μου χτυπάνε στο πληκτρολόγιο πιο γρήγορα κι από της Βουγιουκλάκη στη γραφομηχανή, όταν περνούσε συνέντευξη για γραμματέας του Παπαμιχαήλ.

Δουλεύω λοιπόν πυρετωδώς, με 500 “παράθυρα” ανοιχτά στον υπολογιστή κι άλλο ένα στο σαλόνι, ενώ προηγουμένως έχω μιλήσει στο τηλέφωνο με τη Χαρά (=κολλητή-συνεργάτιδα-πολύτιμη βοηθός-το δεξί μου χέρι και το αριστερό μου πόδι) που μου έχει πει ότι θα βγει.

Κάποια στιγμή τη βλέπω “ενεργή” στο facebook, οπότε υποθέτω ότι επιστρέφει και επειδή θέλω να μιλήσουμε λίγο για το site, της στέλνω μήνυμα.

-Που είσαι;;;;
-Έλα μόλις μπήκα σπίτι, μου απαντά.
-Οκ όταν μπορέσεις πες μου να σε πάρω, της λέω.

Αλλά δεν απαντά. Και σε αυτό το σημείο χάνεται. Από όλους.

Από τη Κυριακή Χαριτάκη

Περνάνε 20 λεπτά, περνάει μισή ώρα, τίποτα. Μου φαίνεται περίεργο που μου γράφει ότι είναι σπίτι και ξαφνικά δεν υπάρχει, γιατί δεν το συνηθίζει. Την παίρνω στο σπίτι, δεν απαντά. Τη παίρνω στο κινητό, τίποτα. Αρχίζουν και με ζώνουν τα φίδια. Να πάρω την Αστυνομία; Να κατέβω στα Πατήσια; Δεν ξέρω το τηλέφωνο των γονιών της αλλά και να το ήξερα, μήπως τους ανησυχήσω άδικα; Μήπως είναι με τον φίλο της και δεν απαντά, οπότε να μην ενοχλήσω; Έχει περάσει μια ώρα που είναι εξαφανισμένη και έχω φρικάρει. Ξαφνικά βρίσκω στο facebook, τον κολλητό της το Θωμά και του στέλνω μήνυμα.

-Θωμά μου είσαι εδώ;
-Έλα ναι πες μου.
-Ρε συ η Χαρά είναι καλά; Δεν μπορώ να τη βρω…
-Κι εμείς τη Χαρά ψάχνουμε, τη ψάχνει και ο φίλος της ο Μάνος, μου λέει.

Και εκεί απλά φρικάρω!

-Μήπως τη πήρε ο ύπνος; τον ρωτάω.
-Αποκλείεται, μου λέει, η Χαρά δεν κοιμάται τόσο νωρίς.
-Μήπως ήπιε και ζαλίστηκε κι έπεσε ξερή;
-Αποκλείεται η Χαρά δεν πίνει ποτέ!

Δεν πίνει ποτέ, δεν κοιμάται νωρίς άρα τί μένει; Την έσφαξαν!

Του λέω ότι κι εγώ τη ψάχνω κι ότι στη μια μου έστειλε μήνυμα ότι μόλις μπήκε σπίτι αλλά από τότε την έχασα.

-Πάω τώρα από το σπίτι της και παίρνω τον Μάνο τηλέφωνο, μου λέει και παθαίνω εγκεφαλικό!

Σκέφτομαι ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Ότι τη σκότωσαν, ότι λιποθύμησε, ότι έπαθε καρδιακή προσβολή, ότι έχει βγάλει το σκύλο βόλτα κι έσφαξαν και τους δύο μέχρι και ότι έκανε one night stand και δεν απαντά (που σε αυτή τη περίπτωση το να πάει σπίτι της ο Μάνος δεν θα ήταν τόσο καλή ιδέα !). Σηκώνομαι από το γραφείο, είναι αδύνατον να δουλέψω και κόβω βόλτες στο σαλόνι. Μετά από 3 λεπτά παίρνω τον Θωμά.

-Έλα πήγες απ’ το σπίτι της; τον ρωτάω.
-Δεν έχω φτάσει ακόμα, μου λέει.
-Α, νόμιζα ότι μένατε κοντά! του λέω και ευτυχώς που είναι καλό το παιδί και δεν με έβρισε σε φάση “Είπαμε κοντά, σε τρία λεπτά ούτε τα παπούτσια μου δεν προλαβαίνω να βάλω!”.

Μέχρι να φτάσει ο Θωμάς, έχει φτάσει ο Μάνος που κατεβαίνει “πατημένος” από τη Κηφισιά στα Πατήσια και κάνει διαδρομή μισής ώρας σε 9 λεπτά και καίει τα λάστιχα, τύφλα να΄χει ο Ραϊκόνεν.

Θωμάς και Μάνος μπουκάρουν στο σπίτι της, κι εγώ στο τηλέφωνο κλαίω και χτυπιέμαι ότι αν έχει πάθει κάτι η Χαρά θα πεθάνω. Η Χαρά που απλά έχει πάει για ύπνο θεωρώντας σωστό να μην καληνυχτίσει κανέναν μας από όσους μιλούσε ταυτόχρονα στο ίντερνετ, ακούει το σύρτη και κάποιους να μπουκάρουν στο διαμέρισμά της και βγαίνει στην είσοδο με το κουζινομάχαιρο και το βρακί, νομίζοντας ότι εισβάλλουν κλέφτες.

Με τον ξεμαλλιασμένο κότσο στο κεφάλι, βλέπει στην είσοδο τον Μάνο και από πίσω τον Θωμά που με είχε να τσιρίζω με το hands free στην άλλη γραμμή και παθαίνει σοκ νομίζοντας ότι κάποιος έπαθε κάτι και ήρθαν να της το πουν. Την ώρα που αρχίζει να τους κατεβάζει καντήλια, χαίρομαι που είναι καλά και κλείνω φυσικά το τηλέφωνο για να μην με πάρει ο διάολος. Αλλά δεν το γλιτώνω…

Αφού τους σκυλοβρίζει και ρωτάει τον Θωμά “Συγγνώμη σας φαίνεται φυσιολογικό αυτό που κάνατε;” ο οποίος της απαντάει “Ε, όχι πολύ…” φεύγουν κακήν κακώς και με παίρνει τηλέφωνο. Να το σηκώσω ή να κάνω ότι κοιμάμαι…χμμ…ας απαντήσω.

-Έλα ρε βλαμμένο έχασα 10 χρόνια απ τη ζωή μου, που είσαι;;;;; τη ρωτάω σαν να μην τρέχει κάστανο.
-Θα μου εξηγήσει κάποιος τί έγινε και δεν μ’ αφήνετε να κοιμηθώ μη σας πάρει ο διάολος; Τί πάθατε; Ούτε να κατουρήσω δεν μ’ αφήνετε πΧια μπδφδδδφ νφκξφκξφνκφ%^$# (καντηλάκια-καρβουνάκια).

Άλλη μια τυπική μέρα ξημέρωσε στο Singleparent.gr. Γιατί περνάμε καλά κι αυτό φαίνεται στο κόσμο!

Υστερόγραφο 1: Πάντως στο μάρκετινγκ είμαι μανούλα, έτσι; “Έψησα” 3 άτομα στο πίτς φυτίλι ότι κάτι έπαθε η Χαρά και μπούκαραν σπίτι της στο δεκάλεπτο. Δεν το λες και λίγο! :p
Υστερόγραφο 2: Τώρα μένει να τη “ψήσω” να μου ξαναμιλήσει χωρίς να βρίζει! :p