Η καλύτερη (πρώην) πεθερά είναι…η δική μου!
Διαβάζω συνέχεια άρθρα και παράπονα κυρίως από μαμάδες, για κακές πεθερές, πικρόχολες και παρεμβατικές, που στις περισσότερες περιπτώσεις έγιναν αιτία-ή αφορμή-να χωρίσει το ζευγάρι. Εγώ τώρα τί να πω που χώρισα απ’ τον άντρα μου, κι αντί να μου λείπει αυτός, μου λείπει η μάνα του;
Από τη Κυριακή Χαριτάκη
Η κυρία Χαρά, όνομα και πράγμα. Φοβερή γυναίκα, με πρόσεξε καλύτερα κι από μάνα μου. Παρά τα προβλήματα υγείας της και το μεγαλούτσικο της ηλικίας της, κράτησε το παιδί μου από μηνών, για να μη χάσω τη δουλειά μου. Αν δεν ήταν εκείνη, θα είχα αναγκαστικά, παραιτηθεί. Μου φύλαξε το παιδί μου, τα 4 πιο κρίσιμα χρόνια της ζωής του, και της το χρωστώ!
Όσο ήμουν έγκυος, αλλά και αργότερα που ήξερε ότι δούλευα όλη μέρα, μου έστελνε φαγητά. Τα γεμιστά και οι λαχανοντολμάδες της και τίποτα στον κόσμο. Ακόμα και όταν χωρίσαμε με τον γιο της, μας έστελνε τάπερ ενώ όταν μετά το διαζύγιο, μετακόμισα στο καινούριο μου σπίτι, πήρε να με ρωτήσει τί κάνουμε εγώ και το παιδί. “Να έρθετε όποτε θέλετε, να πιούμε καφέ!” της έχω πει. Το εννοούσα και το εννοώ ακόμα.
“Αν θες να σου κρατήσω τον Γιώργο καμιά μέρα, πάρε με και μην το πεις στον γιο μου. Δεν χρειάζεται να τα ξέρει όλα!” μου έχει πει πολλές φορές, γιατί ξέρει πόσο δουλεύω και πόσο δύσκολο είναι να μεγαλώνω το παιδί χωρίς βοήθεια από κανέναν. Το κορυφαίο όμως που έκανε ήταν, όταν στην Ανάσταση με είδε έξω από την εκκλησία με ένα φίλο μου (μόνο φίλος) και αντί να σκεφτεί ότι μου είναι κάτι παραπάνω και να θιχτεί ή να μην με χαιρετήσει, ήρθε άνετη, με πλησίασε και μου ευχήθηκε. “Καλή Ανάσταση Κική μου να χαιρόμαστε τον Γιώργο κι εσύ με μια καλή τύχη!”.
Πρίν παντρευτούμε με τον άντρα μου αλλά και μετά το γάμο, έπαιρνε πολύ συχνά το μέρος μου. “Όπως τη κάνεις έτσι τη Κική θα φύγει!” του έλεγε η μητέρα του και άλλες πάλι, ερχόταν σ’ εμένα κι έλεγε “Μη μαλώνετε βρε κορίτσι μου, βλέπει και το παιδί”. Ήταν δίκαιη κι αυτό το εκτιμούσα.
Μια φορά μου είχε πει -υποτίθεται-μυστικά “Ο γιος μου πήρε καλύτερη γυναίκα, αλλά μην το πεις!”. Ίσως γιατί σαν “νύφη” δεν είπα ποτέ στον άντρα μου να αραιώσει από την οικογένεια του και δεν ανακατεύτηκα ποτέ σε τίποτα. Οικογενειακά και περιουσιακά, δικά τους, δεν χώθηκα ποτέ στις υποθέσεις τους και δεν μαλώσαμε ποτέ για το όνομα του παιδιού και άλλα χαζά που κοροϊδεύω. Μια δυο φορές που μου ζητήθηκε η γνώμη μου, την είπα και έληξε εκεί. Το λέω διότι ακούω μεν παράπονα για κακές πεθερές και δεν έχω κανένα λόγο να τα αμφισβητήσω, βλέπω όμως και πολλές νύφες που, ειδικά από τη στιγμή που παντρεύονται, για κάποιο λόγο θεωρούν ότι ο άντρας τους φύτρωσε ξαφνικά και “ανήκει” μόνο στο δικό τους σπίτι ή ότι ο γάμος, τις έδωσε ταυτόχρονα και την άδεια να έχουν λόγο σε όλα. Δεν θα το έκανα ποτέ αυτό.
Τη πεθερά μου την αγαπώ τόσο που δεν μπορώ καν να την αποκαλέσω πρώην. Νομίζω πως ακόμη κι αν ξαναπαντρευτώ (not), πάλι πεθερά μου θα τη λέω και πάλι θα ζητάω τα θεϊκά τα γεμιστά της που υπόσχομαι να πάω μια μέρα να μου δείξει πώς στο καλό τα φτιάχνει και πετυχαίνουν πάντα!
Σχόλια