Η γυναίκα είναι αυτή που κρατάει το γάμο (ναι καλά)

Η παραπάνω άποψη έχει περάσει από γενιά σε γενιά και-δυστυχώς θα έλεγα-υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι που ακόμη την έχουν και τη πιστεύουν. Ίσως γιατί είναι εύκολο να ρίχνουμε το βάρος στον έναν. Ίσως γιατί η κοινωνία θέλει τη γυναίκα να κρατάει τον γάμο, να κάνει δουλειές, να μεγαλώνει τα παιδιά και τη καθιστά γενικών καθηκόντων και κύρια υπεύθυνη ακόμη και για τη τρύπα του όζοντος. Ίσως γιατί από παλαιόθεν επικρατεί η αντίληψη ότι η γυναίκα είναι αυτή που πρέπει να προσπαθεί να κρατήσει τον άντρα δίπλα της. Από το να «γκαστρωθεί επίτηδες για να τον τυλίξει» μέχρι «να  του κάνει δύο παιδιά για να «τον δέσει» και εις τους αιώνας των αιώνων αμήν.  Δεν το λέω φεμινιστικά, κάλλιστα θα μπορούσε ο πρωταγωνιστής αυτής της νοοτροπίας, να είναι άντρας. Έλα μου όμως που δεν είναι!

Από τη Κυριακή Χαριτάκη

Αυτό που πρέπει να ομολογήσω ,σύμφωνα πάντα με τις εμπειρίες φίλων και γνωστών, είναι ότι μάλλον αληθεύει πως άμα η γυναίκα απατήσει, φεύγει από το γάμο αλλά δεν ξέρω γιατί αυτό το λένε για κακό. Εγώ ξέρω πως είναι πιο έντιμο άμα απατήσεις να χωρίσεις παρά να απατήσεις και να μείνεις, παρ’ όλο που οι περισσότεροι κάνουν το δεύτερο και το θεωρούν και πιο σωστό από το να «διαλύσουν το σπίτι τους» (το διαλυμένο). Και λέω «το διαλυμένο» γιατί για να φτάσεις σε σημείο να πας με άλλον, κάτι δεν πάει καλά και το ποιος είναι ο τελευταίος που θα κλείσει τη πόρτα, είναι το κερασάκι στη τούρτα και όχι η τούρτα ολόκληρη.

Κάτι άλλο που επίσης δεν καταλαβαίνω είναι πως γίνεται οι ίδιοι άνθρωποι που πιστεύουν ότι «στο χωρισμό φταίνε κι οι δυο» ταυτόχρονα να πιστεύουν πως η γυναίκα κρατάει τον γάμο. Εκτός αν όταν λένε «δύο» εννοούν τη γυναίκα και τον  εραστή της.

Αν το καλοσκεφτεί κανείς, η παραπάνω φράση είναι και υποτιμητική για τον άντρα, αφού ουσιαστικά του φοράει το ρόλο του κομπάρσου και του λέει πως η γυναίκα κάνει κουμάντο κι αυτός απλά πάει στη δουλειά, γυρίζει, τρώει και ρίχνει κι έναν…ύπνο. Εξίσου υποτιμητική και άδικη, είναι φυσικά και για τη γυναίκα που της χρεώνει εξ’ ολοκλήρου την αποτυχία του γάμου, φορτώνοντάς τη με ακόμη περισσότερες ενοχές και ακόμη περισσότερη βενζίνη στο ντεπόζιτο της συνείδησής της, για να μπορέσει να κυνηγήσει έναν άσχημο γάμο, έναν άπιστο σύζυγο και ενδεχομένως ένα σετ πεθερικά που τη βρίζουν όλη μέρα. Κι όσο δεν τα καταφέρνει, τόση περισσότερη βενζίνη βάζει, τόσο πιο πολύ κουράζει τις «μηχανές» της και τις άμυνές της ώσπου καίει φλάντζα και ησυχάζει.

Επίσης ο μπαμπάς μου, όταν κάτι γίνεται με το ζόρι, συνήθως λέει το ρητό «Παρακαλετό λιλί ξινό Παρίσι». Στις λέξεις «λιλί» και «Παρίσι» βάλτε ό,τι καταλαβαίνετε…

Η εικόνα μιας γυναίκας που απατάει είναι ένα πιο «περίεργο» θέαμα σε αντίθεση με του άντρα που έρχεται πιο «φυσιολογική» στον ανθρώπινο νου. Στη πραγματικότητα ωστόσο, και κυρίως στον κόσμο της λογικής, η απιστία δεν έχει φύλο και δεν είναι αυτή που διαλύει σπίτια αλλά η έλλειψη επικοινωνίας . Η αγάπη που τελειώνει, οι ανάγκες μας που αλλάζουν, το γεγονός ότι παντρευτήκαμε όπως-όπως ένα μήνα πρίν τη γέννα χωρίς απαραίτητα να το θέλουμε.

Το σπίτι όμως δεν το γκρεμίζει το κέρατο αλλά το έλατο. Αυτό που έβλεπες επειδή αρνιόσουν να δείς το δάσος. Είτε είσαι άντρας είτε γυναίκα!