Γιατί τα γραφεία γνωριμιών είναι ταμπού στην Ελλάδα;

Προχθές είχα μια συζήτηση με έναν φίλο και διαζευγμένο μπαμπά που όπως όλοι οι νορμάλ άνθρωποι, έχει ανάγκη από συντροφικότητα και θέλει να κάνει μια σχέση. Και επειδή είναι απόλυτα συνειδητοποιημένος ως προς τους λόγους και ίσως κιόλας να έχει κουραστεί, δεν θέλει να μπεί στη διαδικασία να ζητήσει από άλλους φίλους να του γνωρίσουν κοπέλες ή να ψάχνει στο facebook κλπ.  «Να σου πω κάτι αλλά μην με παρεξηγήσεις. Σκέφτομαι να πάω σε γραφείο γνωριμιών» μου είπε κάπως διστακτικά, περιμένοντας να του απαντήσω  «Πφφ γραφείο γνωριμιών. Τι είσαι θείτσα;». Αντιθέτως όμως, του είπα «Σοβαρά μιλάς; Σούπερ!». Και δεν το είπα για να τον βγάλω από τη δύσκολη θέση. Το είπα γιατί πραγματικά το εννοούσα.

Δεν κάνω διαφήμιση στα γραφεία γνωριμιών, καταθέτω απλώς τη προσωπική μου άποψη. Και η προσωπική μου άποψη είναι ότι δεν είναι κακό, ένας άνθρωπος να θέλει αυτός που θα βρεί να είναι όσο το δυνατόν πιο “τσεκαρισμένος”. Ίσα ίσα, ένα ψάξιμο εκτός διαδικτύου και με πιο «ανοιχτά χαρτιά», θα τον γλιτώσει χρόνο και ενέργεια.

Δυστυχώς όμως και μόνο η φράση «γραφείο γνωριμιών» είναι ακόμη ταμπού στην Ελλάδα, καθώς στο άκουσμα της λέξης ο περισσότερος κόσμος φαντάζεται
α) είτε έναν μεσόκοπο κύριο που πατάει σφραγίδες πίσω από γκισέ του ΤΕΒΕ, με φανέλα Μινέρβα μες από το πουκάμισο και χωριστρούλα στη καράφλα που επειδή έχει 500 κουσούρια,το γραφείο γνωριμιών είναι η τελευταία του λύση
β) ή μια μεσόκοπη κυρία του Παρθεναγωγείου, με κλος φούστα,  χρυσό φρονιμήτη και πιάνο στο σαλόνι που αναζητά σύζυγο πρόθυμο να φάνε μαζί το τριώροφο νεοκλασσικό που της άφησε ο πατέρας της εν αποστρατεία στη Κάτω Κηφισιά.
Και το παράδοξο ξέρεις ποιό είναι; Πως αν ο παραπάνω κύριος και η παραπάνω κυρία, γνωρίζονταν μέσω facebook με ότι-να-ναι-φωτογραφία προφίλ, θα ήταν cool. Αν συναντηθούν στο γραφείο γνωριμιών με τα πρόσωπα και τις προσωπικότητές τους, φόρα παρτίδα, είναι η πλέμπα…

Σήμερα εν έτει 2014, κοντά 2015, τα σοβαρά γραφεία γνωριμιών δεν είναι «πάρτε ένα άλμπουμ με φωτογραφίες και διαλιέχτε!» και «εδώ οι καλές νύφες, πάρε πάρε!». Τα σοβαρά γραφεία γνωριμιών έχουν ψυχολόγο με τον/την οποίο/α κάνεις συνεδρίες για να δείς αν και πόσο είσαι έτοιμος για σχέση. Κι αν διαπιστωθεί ότι δεν είσαι, λύνεις πρώτα τις ανασφάλειες και τις φοβίες σου για να μην τις σέρνεις μπαγκάζια στους επόμενους και μετά αρχίζεις να «ξεφυλλίζεις το άλμπουμ». Έτσι μειώνονται οι πιθανότητες να κάνεις κάτι παρορμητικά ή για τους λάθος λόγους, ενώ στο παιχνίδι παίζει ακόμη και το σενάριο, να συνειδητοποιήσεις  ότι ίσως τελικά δεν θέλεις σχέση σε αυτή τη φάση της ζωής σου.

Δεν λέω πως το facebook ή οι κοινές παρέες, δεν είναι ένας τρόπος να γνωρίσεις κόσμο και ενδεχομένως να κάνεις μια σοβαρή σχέση, ακόμη και να παντρευτείς. Λέω απλώς πως ίσως ήρθε ο καιρός να ξεπεράσουμε το ταμπού των γραφείων γνωριμιών που όποιος πάει έχει κουσούρια, να ανοίξουμε τα μάτια μας λίγο πιο διάπλατα και να μην αποκλείουμε τίποτα. Προδικάζοντας για το τι ΘΑ γίνει, τι ΘΑ συναντήσεις και ποιόν ΘΑ γνωρίσεις,είναι πράγματι πολύ πιθανό τελικά να σου βγεί πατάτα, ακριβώς επειδή γι αυτό προετοίμαζες εδώ και καιρό, τον εαυτό σου. Συγγνώμη που θα στο χαλάσω, αλλά δεν ξέρεις ποτέ τι υπάρχει παρακάτω και κυρίως, πώς και που θα το βρείς. Με την ευχή μου!

Κυριακή Χαριτάκη