Ένας μπαμπάς με «καρδιά μαμάς»

Το διαζύγιο του θείου μου με τη γυναίκα του ήταν όπως όλα, γεμάτο εντάσεις καυγάδες και φωνές. Αυτή μου έκανε αυτό, αυτός μου έκανε εκείνο, στο κρεβάτι ήταν ψυχρή, στο κρεβάτι ήταν γρήγορος κλπ. Επί ένα μήνα το σπίτι μας είχε γίνει Ευελπίδων όπου και ξεχύνονταν όλες οι ζουμερές λεπτομέρειες της προσωπικής τους ζωής, μέσα στη βδομάδα εναλλάξ. Δευτέρα Τετάρτη Παρασκευή ο θείος, Τρίτη Πέμπτη Σάββατο η θεία και Κυριακή μας άφηναν ελεύθερους να αποφασίσουμε ποιός φταίει για το διαζύγιο. Μια κατάσταση που αποδείκνυε πως και οι καλύτεροι άνθρωποι όταν πληγώνονται, δικαιούνται να «ξεπέφτουν».

Σήμερα λοιπόν, θα σας μιλήσω για έναν διαζευγμένο μπαμπά που αγάπησε την κόρη του από τη πρώτη στιγμή που γεννήθηκε και περισσότερο από τη πρώτη στιγμή που χώρισε. Αυτός ο μπαμπάς είναι ο θείος μου, που πάλεψε με νύχια και με δόντια για την επικοινωνία του με τη μικρή. Όχι επειδή η θεία μου ήθελε να τον απομακρύνει ή είχε αξίωση για οτιδήποτε άλλο, ίσα ίσα είναι μια πολλή καλή και αξιοπρεπής γυναίκα, απλώς επειδή εκείνος ήθελε να είναι σίγουρος ότι κανείς δεν θα του έπαιρνε την κόρη του και με κανένα τρόπο. Σε μία εποχή που δεν υπήρχε συν-επιμέλεια ή οικογενειακή διαμεσολάβηση, ο θείος μου αν δεν έμενε η μικρή μαζί του τις μισές ημέρες της εβδομάδος,  δεν υπέγραφε το διαζευκτήριο. Κι έτσι η Μυρτώ, από Δευτέρα μέχρι και Πέμπτη μεσημέρι ήταν με τη μαμά της και από Πέμπτη απόγευμα μέχρι και Κυριακή βράδυ με τον μπαμπά της. Σε μία εποχή όπου η απάντηση του κόσμου για τη συν-επιμέλεια ήταν «έχετε κάνει το παιδί μπαλάκι», ο θείος μου με ειδικό συμφωνητικό, υποχρέωσε τη θεία μου να δεσμευτεί και να υπογράψει πως δεν θα μετακομίσει ποτέ σε απόσταση άνω των 100 χλμ.  με το παιδί. Ο θείος μου ήταν μια φορά μπαμπάς στο γάμο και δυο φορές στο διαζύγιο!

Το “κακό” με αυτόν τον μπαμπά ήταν ότι είχε σοβαρό οικονομικό πρόβλημα. Όχι πρόβλημα γιαλαντζί του στυλ «τα κάνω πλακάκια με τον εργοδότη και παίρνω μαύρα λεφτά για να φαίνεται ότι δεν έχω εισόδημα», αλλά πραγματικό θέμα. Ο άνθρωπος έκανε ένα , το πολύ δύο, μεροκάματα την εβδομάδα σε οικοδομές και έφτασε σε σημείο στο ψυγείο του να έχει μόνο ένα λεμόνι. Η θεία μου, έδειξε κατανόηση ως προς τη διατροφή που πολλές φορές αδυνατούσε να καταβάλλει, διότι αναγνώριζε πόσο πολύ αγαπούσε την κόρη τους. Κι έτσι αυτός ο μπαμπάς από την Πέμπτη μέχρι και την Κυριακή, πήγαινε με τη μικρή κάθε μεσημέρι και σε άλλο συγγενικό σπίτι τάχα για επίσκεψη ενώ όλοι με το που τους έβλεπαν, έστρωναν τραπέζι. Διότι ξέραμε την κατάστασή τους, βλέπαμε την αγάπη αυτού του πατέρα και προσπαθούσαμε να βοηθήσουμε. Ακόμη και η πρώην γυναίκα του.

Σήμερα η θεία μου έχει μία μακροχρόνια σχέση με κάποιον άλλον, ενώ ο θείος μου έμεινε μόνος του. Τόσο μόνος που όταν ένα βράδυ ψηνόταν στον πυρετό και δεν είχε κανέναν να τον περιποιηθεί, η θεία μου του χτύπησε την πόρτα για να του πάει σούπα και να του φέρει φάρμακα. Σήμερα η Μυρτώ, είναι 23 ετών, έχει έναν σύντροφο που την αγαπάει, μια δουλειά που υπερ-αγαπάει και είναι φωτεινό παράδειγμα παιδιού που δεν προέρχεται από «διαλυμένο σπίτι» όπως κακώς πολλές φορές λέγεται. Αντιθέτως, ίσως να είναι πιο ψυχικά υγιής από παιδιά που έζησαν και συνεχίζουν να ζούν μέσα στην ένταση ή στη σιωπή.

Έτσι πρέπει να είναι οι διαζευγμένοι γονείς. Έτσι πρέπει να είναι τα διαζευγμένα παιδιά. Έτσι πρέπει να είμαστε εμείς, ως συγγενείς, ως φίλοι, ως άνθρωποι. Και στενοχωριέμαι να διαβάζω για μπαμπάδες που μαζί με τις βαλίτσες τους, παίρνουν μαζί και το ενδιαφέρον τους για το παιδί. Στενοχωριέμαι να διαβάζω για μαμάδες που χρησιμοποιούν τη διατροφή για να περιορίσουν ή να αφανίσουν εσκεμμένα, την επικοινωνία του παιδιού με τον πατέρα τους. Στενοχωριέμαι να διαβάζω  για παππούδες, από τη μία ή την άλλη πλευρά, που αντί να λειτουργήσουν πυροσβεστικά για το καλό των εγγονών τους, ρίχνουν λάδι στη φωτιά προβάλλοντας ως δέλεαρ, την οικονομική τους δυνατότητα.  Στενοχωριέμαι να διαβάζω αναρτήσεις επί αναρτήσεων για μητέρες τέρατα και φόνισσες και φρικιά ή για τυφλές δικαιοσύνες που δεν δίνουν την επιμέλεια στον πατέρα, από ανθρώπους που κατά τα άλλα ζητάνε ισοτιμία και αισθάνονται αδικημένοι.

Διότι δεν είναι σωστό να βγάζουμε συμπεράσματα για ανθρώπους που δεν γνωρίζουμε, μένοντας στο μικρόκοσμο της δικής μας προσωπικής εμπειρίας και κρίνοντας μόνο από αυτή. Διότι το θέμα είναι πολύ πιο βαθύ και ουσιαστικό από μία ανούσια μάχη των φύλων σε στυλ «αγόρια ιππότες, κορίτσια μαύρες κότες». Το θέμα είναι, γυναίκες και άντρες, μπαμπάδες και μαμάδες, να είμαστε και οι δύο γονείς , αν όχι φίλοι, τουλάχιστον συνεργάσιμοι και πάντα κοντά στο παιδί. Ένα παιδί που αν αισθανθεί απόρριψη στη παιδική του ηλικία, θα έρθει η στιγμή που θα μας απορρίψει εκείνο στην ενήλικη ζωή του.