Δεν προσπάθησες αρκετά!

Ήμουν πάντα της άποψης πως όταν φτάνεις σε σημείο να διεκδικείς το αυτονόητο, πρέπει να φεύγεις, όχι να προσπαθείς. Πως όταν υπερπροσπαθείς για τη σχέση ή το γάμο σου, αντί να σωθείς μπορεί να καείς. Η αγάπη, ο έρωτας και η οικογένεια υποτίθεται πως  υπάρχουν για να μας κάνουν χαρούμενους και όχι ασθενείς σε τεστ κοπώσεως. Γι’ αυτό διαφωνώ με το «ε, τα σημερινά ζευγάρια δεν κάνουν υπομονή» ή «δεν προσπαθούν μωρέ και τρέχουν να χωρίσουν». Όχι βρε παιδιά, μπάστα και δεν πάει πάντα έτσι!

Καταρχάς κανείς δεν είναι στο σπίτι του άλλου για να ξέρει αν και πόσο προσπάθησε. Ένας άλλος παράγοντας που παίζει ρόλο είναι αν αξίζει να προσπαθήσεις. Μιλάμε π.χ. για ασυμφωνία χαρακτήρων και έλλειψη επικοινωνίας ή μιλάμε για κάποιον που τρώει περιουσίες στα χαρτιά, κερατώνει και αδιαφορεί για το σπίτι του; (ανεξαρτήτως φύλου). Γιατί τρέχουμε αμέσως να κατηγορήσουμε αυτόν που «δεν προσπάθησε αρκετά» και γιατί να είναι η υπομονή το συστατικό της ευτυχισμένης σχέσης και όχι π.χ ο έρωτας; Δεν ξέρω για εσάς, εγώ τον άντρα μου από έρωτα τον πήρα, όχι από υπομονή…

Ναι ξέρω δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα και η καθημερινότητα σε φθείρει, συμφωνώ. Και υπομονή θα κάνεις και υποχωρήσεις. Αλλά ως ένα βαθμό. Ως τον βαθμό που θα νιώθεις χαρούμενος για όσα έχεις, που θα ξυπνάς το πρωί και ναι θα έχεις ένα κάρο δουλειές αλλά δεν θα είσαι μαύρος μέσα σου, που δεν θα φοβάσαι και τη σκιά σου, που δεν θα ακούς το κλειδί στη κλειδαριά και θα λες από μέσα σου «Ωχ ήρθε πάλι;», που δεν θα αισθάνεσαι ότι πρέπει να απολογηθείς για τα πάντα, που δεν θα αμφιβάλλεις για σένα.

Ό,τι αξίζει ούτε πονάει ούτε είναι δύσκολο. Αυτό το έλεγαν κάποτε οι αγαπημένοι μου Πυξ Λαξ για να γεμίζουν στάδια. Και τα γέμιζαν. Αλλά η καρδιά δεν γεμίζει με την υπερπροσπάθεια, ίσα ίσα που αδειάζει πιο πολύ. Είναι σαν να δουλεύεις 8ωρο και υπερωρίες δωρεάν, με την υπόσχεση ότι «θα πληρωθείς». Και τα (χαμένα) χρόνια περνούν…χωρίς να ξεπληρώνονται…

Δεν θέλω λοιπόν να διαβάζω άλλες λεζάντες «Εμείς στην εποχή μας ό,τι χαλούσε το φτιάχναμε» ενώ ξέρουμε καλά πόσο ξύλο και κέρατο έτρωγαν πολλές γυναίκες εκείνες τις εποχές και καμία δεν μιλούσε, ελπίζοντας πως το χαλασμένο θα διορθωθεί από μόνο του. Δεν θέλω να ακούω τόσο επιπόλαια για ανθρώπους που δεν προσπάθησαν, για ζευγάρια που τα περίμεναν όλα βολικά κι όταν δεν τους ήρθαν χώρισαν, για γυναίκες που περίμεναν πως με το διαζύγιο θα έβρισκαν τον πρίγκηπα και γι΄αυτό πήραν την απόφαση. Κανείς δεν παίρνει την απόφαση να χωρίσει έτσι εύκολα ειδικά όταν υπάρχουν και παιδιά. Για να φτάσει κάποιος σε σημείο να το κάνει, έχει προηγουμένως ανεχτεί πολλά και έχει παλέψει πολύ μέσα του αλλά ακόμη κι αν το αποφάσισε βιαστικά, σίγουρα κάπου, ίσως να βρήκε τον εαυτό του.

Ναι να προσπαθήσεις για τον γάμο σου, να κάνεις υποχωρήσεις, να ρίξεις στο νερό στο κρασί σου. Αλλά επειδή στο βάθος του τούνελ, βλέπεις μια προοπτική που θα περάσει το γάμο σου πίστα και όχι για να μην σου πούν «εσείς οι νέες χωρίζετε για ψύλλου πήδημα». Όχι κυρία μου, για του Βαγγέλη το πήδημα χωρίζεις , όχι για του ψύλλου. Και να σου πω και κάτι; Δεν με νοιάζει τόσο να σώζονται οι γάμοι, όσο με νοιάζει να σώζονται οι άνθρωποι. Γίνεται;

Κυριακή Χαριτάκη