Όταν σε πήρα αγκαλιά και μπήκα τρέχοντας στο Παίδων…

Προχθές ήταν μια μέρα από αυτές που τα χρειάστηκα. Κάτι έπαθε το παιδί, τον έντυσα και έτρεξα μόνη μου στο νοσοκομείο.
Από τη Κυριακή Χαριτάκη
Βρες με στο facebook

Φτάνουμε στο Παίδων Αγία Σοφία, εξηγώ στη νοσοκόμα τί έχει, μας παραπέμπει στο χειρουργικό. Μπαίνουμε, τον ψηλαφίζουν, δεν πονάει. Μας παραπέμπει να κάνουμε εξετάσεις. Πάμε στη παιδική χαρά, πίνει χυμούς, πίνει νερά, πειράζει τα περιστέρια και γελάει. Ανεβαίνουμε στον 1ο, κάνει την εξέταση, ελάτε σε δυο ώρες μας λένε. Δεν προλαβαίνουν να περάσουν…

Το παιδί υποτροπιάζει και σφαδάζει από τον πόνο. “Βοήθεια μαμά πονάωωω!” φωνάζει και τρελλαίνομαι. Τον βουτάω αγκαλιά και τον βάζω τρεχάλα μέσα στο νοσοκομείο, ξοπίσω μου η Χρύσα με τα νερά. Το παιδί να φωνάζει και στο γραφείο κίνησης, ατάραχες να μου λένε “περιμένετε στη σειρά” και “πηγαίνετε στον 1ο να πάρετε τις εξετάσεις” (με το παιδί να ωρύεται).

Μπαίνουμε στο χειρουργικό, κλαίει ο Γιώργος, κλαίω κι εγώ περισσότερο από αυτόν. “Ηρεμήστε κυρία μου, σας βλέπει το παιδί να κλαίτε και κλαίει περισσότερο” μου λέει. Έχει δίκιο μα δεν μπορώ να κρατηθώ. Τον εξετάζει, το παιδί έχει διπλωθεί από τον πόνο. Του δίνει παυσίπονο, περιμένουμε να ενεργήσει μέχρι την επόμενη εξέταση. Καθόμαστε έξω και περιμένουμε.

Έρχεται ο μπαμπάς του. Βλέπει το παιδί σε αυτή τη κατάσταση και δεν ξέρει τί να κάνει. Τον παίρνει αγκαλιά, προσπαθεί να τον ηρεμήσει. Η Χρύσα παραπέρα κοιτάζει μία εμένα, μία τον τοίχο. Ο μικρός ηρεμεί. Μπαίνουμε στους υπερήχους.

“Τί να σας πω κυρία μου, με δύο ειδικευόμενους έχει μείνει το Ακτινολογικό. Όλοι οι άλλοι έρχονται ένα μήνα και φεύγουν για το εξωτερικό” μου λέει η γιατρός την ώρα που του κάνει υπερηχογράφημα. Βγαίνουμε από την αίθουσα και ο Γιώργος τρέχει και ορμάει γελαστός πάνω στον μπαμπά του. Περιμένουμε τα αποτελέσματα. Όλα καλά.

Τον ξαναβλέπει ο γιατρός, πλέον είναι και άλλη μια γιατρός στο δωμάτιο, τον εξετάζουν μαζί, το παιδί έχει ηρεμήσει. Μας δίνουν οδηγίες. Βγαίνουμε με τον Γιώργο να κρατάει τον μπαμπά του από το χέρι και να μου χαμογελάει. Νιώθει σιγουριά, το βλέπω στα μάτια του. Ο μικρός πηγαίνει με τον μπαμπά του να τον ταίσει και εγώ πάω τη Χρύσα σπίτι της. Είμαι κουρέλι.

Ανεβαίνω τη Κηφισίας και σκέφτομαι ποιά είναι η ζωή μου, τώρα πια. Σκέφτομαι πως δουλεύω κυριολεκτικά όλη μέρα, πληρώνω ένα σκασμό λεφτά σε φόρους και ασφάλιση και δεν μπορώ να δώσω στο παιδί μου, ούτε τη στοιχειώδη υγεία. Δυόμιση ώρες αναμονή για μια απλή γενική ούρων. Όσες ώρες και να δουλέψω δεν αλλάζει κάτι, υπάρχουν εξαιρετικοί γιατροί μα δεν υπάρχει υποδομή.

Σκέφτομαι πως αν πάθει κάτι το παιδί μου θα πεθάνω, σκέφτομαι πως είναι η ζωή μου όλη, ο λόγος που δεν προλαβαίνω να φάω, να κοιμηθώ, να βάψω τη ρίζα μου, να κάνω μπάνιο σαν άνθρωπος, να βγω να πιω έναν καφέ, ο λόγος που καμιά φορά γκρινιάζω, μα δεν με νοιάζει τίποτα απ’ όλα αυτά, δεν με νοιάζει που ξεχνάω καμιά φορά ότι είμαι και γυναίκα, δεν με νοιάζει που τα μαλλιά μου είναι τζίβες και μπορεί για μέρες να κυκλοφορώ με ένα κολάν.

Φτάνω στο σπίτι του μπαμπά του, έχει αρχίσει και ψιλοβρέχει. Τον παίρνω αγκαλιά και φεύγουμε. Στο δρόμο μου λέει αστεία και γελάμε. Μετά μου πετάει και το “να γυρίσουμε πίσω στον μπαμπά” και κάνω πως δεν ακούω. Παρκάρουμε, τον βγάζω από το καρεκλάκι, ανεβαίνουμε σπίτι.

“Μανούλα μου, μανούλα μου, σ’ αγαπώ!” μου λέει καθώς ανεβαίνουμε τις σκάλες, με παίρνει αγκαλιά και μου σκάει ένα φιλί. Δεν είμαι τόσο καλή μαμά όσο θα’ θελα για να μου αξίζει αυτό, μα κάθε μέρα προσπαθώ, αλήθεια προσπαθώ. Τώρα όμως μ’ έλιωσε, είμαι ευτυχισμένη!

Τί να μου πουν οι διατροφές, οι διαφορές, τα συμφωνητικά, οι αντιδικίες, οι τσακωμοί…γονιός δεν είναι μόνο αυτός που πληρώνει. Δεν είναι μόνο αυτός που “παραλαμβάνει” και “παραδίδει” ένα παιδί σαν άλλος κούριερ. Δεν είναι μόνο αυτός που θα παίξει μαζί του ή θα το πάει στο λούνα παρκ. Ο γονιός δεν είναι μόνο για τα “εύκολα”.

Γονιός σημαίνει να είσαι δίπλα στο παιδί, όταν αρρωσταίνει. Όταν διπλώνεται στα δύο, όταν έχει ανάγκη να σου πει πόσο πονάει ή πόσο σ’ αγαπάει. Γονιός σημαίνει να δίνεις στο παιδί σου καλύτερη ποιότητα ζωής κι ας μην έχεις να φας, να ψάχνεις δεύτερη δουλειά γιατί δεν “βγαίνεις” με τη πρώτη, κι ας μην σου μένει χρόνος. Αυτό για μένα θα πει γονιός.

Ευχαριστώ πάρα πολύ τους παιδοχειρουργούς του Παίδων Αγία Σοφία που ήταν άψογοι και έκαναν ό,τι ήταν δυνατό. Όμως θα κάνω καιρό να τους ξαναδώ όχι μόνο επειδή ελπίζω να μην ξαναπάθει τίποτα το παιδί μου- αυτό είναι αυτονόητο- αλλά γιατί αύριο κιόλας, θα του κάνω ιδιωτική ασφάλιση. Αυτό το χάλι που αντίκρυσα, το παιδί να χτυπιέται και να το σέρνω παραμάσκαλα από εδώ και από εκεί, δύο εξετάσεις να βγαίνουν σε 3 ώρες και να κρατάς τη μύτη σου απ’ τη μπόχα μπαίνοντας στις τουαλέτες, για μένα τέλειωσε χθες!

Υστερόγραφο 1: Λυπάμαι αλλά η γνώμη μου για τη δημόσια υγεία είναι αυτή. Υπήρξαν άνθρωποι που μετά από ανάλογο στάτους μου, στο facebook, με έκαναν unfollow, μα ειλικρινά δεν μ’ αφορά. Αν θέλουμε να έχουμε καλύτερη υγεία, καλύτερη παιδεία και πολλά καλύτερα πράγματα στη χώρα αυτή, ένα πρώτο βήμα είναι να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι.

Υστερόγραφο 2: Χρύσα σ’ ευχαριστώ για όλα! (είπαμε, γνώρισες εμένα, σου’ λαχε ο πρώτος αριθμός!) :p