Συνεπιμέλεια: Οι συγκλονιστικές επιστολές δύο χωρισμένων πατεράδων!

Κραυγή απόγνωσης για την έλλειψη επικοινωνίας και υποβάθμισης του ρόλου τους στην ανατροφή των τέκνων τους – Συμφωνούν τα κόμματα στον αναγκαίο εκσυγχρονισμό και εξανθρωπισμό του νομικού πλαισίου, αλλά το υπουργείο Δικαιοσύνης καθυστερεί.

Τη σκληρή αποκάλυψη με τα καθημερινά δράματα που ζουν χιλιάδες χωρισμένοι πατεράδες, οι οποίοι παρότι επιζητούν ολοκληρωμένη επικοινωνία με τα παιδιά τους έως και κοινή επιμέλεια, αντιμετωπίζουν τα γνωστά προβλήματα της κακής σχέσης με τις πρώην συζύγους και τεράστια προσκόμματα στην επαφή με τα τέκνα τους, φέρνουν στην επιφάνεια δύο συγκλονιστικές επιστολές γονέων που δημοσιεύει σήμερα το protothema.gr.

To θέμα έρχεται ορμητικά στο προσκήνιο, καθώς η χώρας μας δεν έχει εναρμονιστεί νομικά με τα ισχύοντα στον δυτικό κόσμο, ούτε έχει εφαρμόσει στην πράξη το ψήφισμα του Συμβουλίου της Ευρώπης υπέρ της κοινής ανατροφής και της εναλλασσόμενης κατοικίας. Παρότι η σχετική συζήτηση έχει ξεκινήσει και στο πλαίσιο του διαλόγου, που κάνει το υπουργείο Δικαιοσύνης για τον εκσυγχρονισμό του οικογενειακού δικαίου σχεδόν όλα τα κόμματα είναι υπέρ των αλλαγών για την εξισορρόπηση και της ισοτιμίας στους ρόλους της μητέρας και του πατέρα, οι πρακτικές κινήσεις της κυβέρνησης σε αυτή την κατεύθυνση καθυστερούν.

Το πρόβλημα ωστόσο διογκώνεται, ειδικά στην εποχή της κρίσης, όπου ανθρώπινες σχέσεις, χαρακτήρες, επαγγελματικές και οικονομικές δυνατότητες δοκιμάζοντας, με αποτέλεσμα ένας ιδιότυπος πόλεμος να μαίνεται, με θύματα χιλιάδες αθώα παιδιά.

Ο Σωκράτης Καραμπατέας και ο Νίκος Γκόλφης, απευθύνουν με τις επιστολές τους, που δημοσιεύει το protothema.gr σπαρακτική, αλλά και οργισμένη κραυγή για ευαισθησία, πολιτική βούληση και ταχεία ρύθμιση από μέρους της πολιτείας, καθώς αισθάνονται πολίτες β’ κατηγορίας, που τους αφαιρείται βάναυσα και αδικαιολόγητα το δικαίωμα να είναι κανονικοί γονείς, δίπλα στα παιδιά τους.

Σ. Καραμπατέας: Ζω μικρούς θανάτους, μαζί με το παιδί μου, εδώ και χρόνια.

Ο 50χρονος ψυχολόγος Σωκράτης Καραμπατέας περιγράφει χωρίς περιστολές το πρόβλημα που βιώνει και αναρωτιέται «γιατί μου στερούν το δικαίωμα ουσιαστικής ύπαρξης σ’ αυτόν τον παράδεισο που λέγεται παιδί μου? Και το θέμα της ανατροφής, της αγωγής? Γιατί μου δίνουν τόσο λίγο χρόνο για κάτι τόσο σημαντικό?». Και ομολογεί σπαρακτικά: «Εγκλωβισμένος σ’ ένα ψυχολογικό γιο-γιο, ρουφώντας κάθε δευτερόλεπτο συνύπαρξης με τον γιο μου, το ΣΚ που είναι μαζί μου, και δίνοντας του συμπυκνωμένη γνώση και πατρότητα, δεν παύω να νιώθω άδειος και ανήμπορος μετά τον χωρισμό μαζί του».

Ολόκληρη η επιστολή:

«Τελικά το κράτος σκοτώνει εμάς τους πατεράδες που χωρίσαμε και θέλουμε να μεγαλώσουμε και εμείς τα παιδιά μας.

Εγκλωβισμένος σ’ ένα ψυχολογικό γιο-γιο, ρουφώντας κάθε δευτερόλεπτο συνύπαρξης με τον γιο μου, το ΣΚ που είναι μαζί μου, και δίνοντας του συμπυκνωμένη γνώση και πατρότητα, δεν παύω να νιώθω άδειος και ανήμπορος μετά τον χωρισμό μαζί του.

Η πραγματικότητα είναι τελικά ότι πιο σκληρό υπάρχει σε αυτή τη ζωή. Προσπαθώ να ζω την εναλλακτική κατάσταση και χρησιμοποιώ την δύναμη και ευελιξία της σκέψης για να χτίσω ένα μύθο. Αυτόν που λέει ότι κι εγώ μεγαλώνω το παιδί μου! Ψέμα!! Μου λέω ψέματα, δεν το κάνω, απλά προσπαθώ να παραμείνω ζωντανός πατέρας και ύπαρξη σε μια μονόπλευρη κατάσταση όπου μου επιτρέπεται που και που να βλέπω τον καρπό μου ο οποίος μεγαλώνει σε ένα άλλο δέντρο όπου εγώ δεν έχω ουσιαστικά κανένα δικαίωμα να παρέμβω και να συνεισφέρω. Ευτυχώς που υπάρχει η αγάπη που μπορεί και συντηρείται με επανάληψη, επαφή και επανατροφοδότηση.

Και το θέμα της ανατροφής, της αγωγής? Γιατί μου δίνουν τόσο λίγο χρόνο για κάτι τόσο σημαντικό? Γιατί μου στερούν το δικαίωμα ουσιαστικής ύπαρξης σ’ αυτόν τον παράδεισο που λέγεται παιδί μου? Δύο βράδια το μήνα και έξι ώρες την εβδομάδα! Μόνο για να χορτάσω τα μάτια του, τη λαχτάρα του και την αγάπη του χρειάζομαι πολύ περισσότερο χρόνο.

Χρόνος, όλα είναι θέμα χρόνου, χρόνου που έφυγε, χάθηκε και χάνεται. Γι αυτό κι εγώ δημιουργώ χρόνο, ύπαρξη, καταστάσεις, στο μυαλό μου, στην καρδιά μου, στα μάτια μου. Τον σκέφτομαι ότι ζούμε μαζί, ότι του μιλάω, ότι του μαθαίνω πράγματα, τον νιώθω, η καρδιά μου γίνεται ένα με την δικιά του, η ενέργεια μου τον αγκαλιάζει όταν κοιμάται, όταν είναι άρρωστος, τα μάτια μου τον βλέπουν παντού, κι εκεί που ήταν πριν λίγη ώρα.

Αναμνήσεις, φαντασία, δόξα τω Θεώ για τη φαντασία. Και φωτογραφίες, πολλές φωτογραφίες, ψευδαισθήσεις παγώματος χρόνου, ψευδαισθήσεις αφού δεν είμαστε μαζί.

Κάποια στιγμή τελειώνουν όλα όμως και ο πραγματικός χρόνος με χτυπά κατάκαρδα, γιατί εκεί χτυπά ο χρόνος, στην καρδιά. Την γερνάει αν δεν ζει καλά, αν δεν χαίρεται και δεν αγαπά και αγαπιέται σε πραγματικό χρόνο και όχι σε πλασματικό. Φθείρεται και πεθαίνει.

Μικρούς θανάτους ζω εδώ και χρόνια, κι όχι μόνο εγώ, και το παιδί μου μαζί».

Ν. Γκόλφης: «Με τον κανιβαλισμό μετά το διαζύγιο, νιώθω, ως πατέρας, πολίτης β’ κατηγορίας»

Ο 54χρονος κτηνίατρος Νίκος Γκόλφης επισημαίνει ότι «η νομοθεσία και η νομολογία με κατέταξαν στην κατηγορία του σπερματοδότη που καλείται να πληρώνει τις επιλογές της μάνας, βλέποντας το παιδί του με το σταγονόμετρο» και διαμαρτύρεται γιατί «ο νόμος δίνει αξιωματικά το δικαίωμα της απόλυτης εξουσίας στη μάνα. Η ζωή μου θα κυλά με συναίσθημα στάγδην». Και περιγράφει την ευθύνη της πολιτείας: «Ο κανιβαλισμός μετά το διαζύγιο ενισχύεται με τη συγκεκριμένη αναχρονιστική νομοθεσία. Το όνειρο του κάθε ζευγαριού γίνεται μάχη χαρακωμάτων με τρόπαιο τα παιδιά».

Ολόκληρη η επιστολή του:

«Ελλάδα 2016. Έλληνας πατέρας με 8 χρονών παιδί. Ξεκίνησα με την επιθυμία-ένστικτο. Χωρίζω. 7 χρόνια δικαστήρια. Για να βλέπω το παιδί μου δύο διανυκτερεύσεις το μήνα. Έγκλημα που έγινα πατέρας. Η νομοθεσία και η νομολογία με κατέταξαν στην κατηγορία του σπερματοδότη που καλείται να πληρώνει τις επιλογές της μάνας, βλέποντας το παιδί του με το σταγονόμετρο. Ιδιότυπος θηλυκός ισλαμισμός στην Ελλάδα. Πολίτης Β’ κατηγορίας ο πατέρας. Φυλακισμένος.

Η μάνα του παιδιού μου ξαναπαντρεύτηκε. Ο νέος σύζυγός της θα μεγαλώνει και θα βλέπει το παιδί μου πολύ περισσότερο από μένα. Η μητέρα του παιδιού μου, του αλλάζει φέτος τέταρτο σχολείο στα 5 χρόνια της μαθησιακής του ζωής. Το παιδί μου κλαίει. Ο νόμος όμως δίνει αξιωματικά το δικαίωμα της απόλυτης εξουσίας στη μάνα. Η ζωή μου θα κυλά με συναίσθημα στάγδην. Το παιδί μου θα έχει μια εικόνα για τον πατέρα του σαν συμπληρωματική φυσιογνωμία. Ο πατέρας δεν είναι ρόλος. Η ζωή δεν είναι θεατρική παράσταση. Η σχέση με τη μάνα του μετά το χωρισμό θα έπρεπε να είναι μαζί. Για το παιδί.

Το ζευγάρι όταν χωρίζει παραμένει ζεύγος γονεϊκό. Ο κανιβαλισμός μετά το διαζύγιο ενισχύεται με τη συγκεκριμένη αναχρονιστική νομοθεσία. Το όνειρο του κάθε ζευγαριού γίνεται μάχη χαρακωμάτων με τρόπαιο τα παιδιά. Η ιστορία η δική μου είναι μια από τις χιλιάδες αντίστοιχες. Ας δοθεί ένα τέλος στις διαχρονικές πληγές ολόκληρης της κοινωνίας. Ας δοθεί ένα τέλος στο βουβό κλάμα των παιδιών».

Το αίτημα για συνεπιμέλεια

Το πρόβλημα της ανισορροπίας στους ρόλους των χωρισμένων γονέων έχει αναλάβει να αναδείξει ο Σύλλογος «Συνεπιμέλεια», ο οποίος υποστηρίζει το δικαίωμα των παιδιών να απολαμβάνουν  το χρόνο και τη φροντίδα και των δύο γονέων, ανεξάρτητα εάν είναι παντρεμένοι, σε διάσταση, σε διαζύγιο ή εκτός γάμου.

Θεσμικά ενεργεί για τον εκσυγχρονισμό του ελληνικού νομικού πλαισίου και της εσωτερικής πρακτικής για την εναρμόνισή τους  σύμφωνα με τα διεθνή πρότυπα. Ενημερώνει και υποστηρίζει  τα μέλη του σε θέματα κοινής επιμέλειας των παιδιών τους.

Η εξίσου κοινή επιμέλεια εκτός από κοινή επιμέλεια προϋποθέτει και εναλασσόμενη φροντίδα και εναλλασσόμενη κατοικία. Οι γονείς δεν μοιράζονται μόνο τις ευθύνες αλλά και τον χρόνο και την κατοικία του παιδιού, διαμηνύει ο σύλλογος.

Υπογραμμίζει μεταξύ άλλων ότι «το Συμβούλιο της Ευρώπης, των 47 Κρατών Μελών και 5 Κρατών παρατηρητών, με τα 820 εκατομμύρια πληθυσμό, εξέδωσε ψήφισμα στις 3/10/15 υπέρ της κοινής ανατροφής των παιδιών και της εναλλασσόμενης κατοικίας. Μία εξέλιξη σταθμός στην ιστορία του κινήματος για την κοινή επιμέλεια, τα δικαιώματα του παιδιού, τα δικαιώματα του πατέρα, για την προστασία της οικογένειας».

Επικαλείται δε για πρώτη φορά υπήρξε απόφαση τακτικής διαδικασίας διατάσσει την συνεπιμέλεια μετά το διαζύγιο. Όπως αναφέρει «εκδόθηκε απόφαση του Πρωτοδικείου Αθηνών σε δίκη κατ” αντιδικία η οποία δέχεται το σύμφωνο κοινής επιμέλειας τέκνου που υπεγράφη από τα δύο μέρη και υπεβλήθη στο Δικαστήριο περατώνοντας την δίκη με δικαστική απόφαση της τακτικής διαδικασίας που διατηρεί την κοινή επιμέλεια…».

Κατά τον σύλλογο «Συνεπιμέλεια» «με βάση την αρχή της ίσης μεταχείρισης των γονέων και των φύλων επιβάλλεται ο εκσυγχρονισμός των διατάξεων του οικογενειακού δικαίου ώστε να διασφαλίζεται το πραγματικό συμφέρον του παιδιού που είναι η διαμονή, η επικοινωνία και η επαφή και με τους δύο γονείς ώστε να διαμορφώσει ολοκληρωμένη προσωπικότητα και να έχει τα πρότυπα και των δύο φύλων στην ανάπτυξη της προσωπικότητάς του.

Η βίαιη αποκοπή από τον ένα από τους δύο γονείς με δικαστική απόφαση, που είναι ο κανόνας σήμερα, συνιστά ένα τραυματικό γεγονός για το παιδί και το γονέα και μία αδικαιολόγητη διάσπαση του ισχυρού ψυχικού δεσμού που έχει το τέκνο αναπτύξει με τον γονέα που του αφαιρείται από τη ζωή του.

Οι εθνικές διατάξεις συντηρούν αντιδικίες και έριδες που αποβαίνουν ιδίως σε βάρος του παιδιού αλλά και των διαδίκων και του κοινωνικού συνόλου ενώ με περισσότερο ευέλικτες και σύγχρονες ρυθμίσεις μπορούν ν’ αποφευχθούν οι αντιδικίες για την επιμέλεια, η ενδοοοικογενειακή βία, οι αυθαίρετες αλλαγές του τόπου κατοικίας του παιδιού και σειρά άλλων προβλημάτων που βασανίζουν τα παιδιά και  ταλαιπωρούν το δικαστικό σύστημα».

Πηγή: http://www.protothema.gr/