Παίρνω διαζύγιο από τη γυναίκα μου και φοβάμαι μη με ξεχάσουν τα παιδιά μου!

Έχω δύο παιδιά 2 ετών και 15 μηνών. Έχω πρόβλημα να διαχειριστώ το γεγονός ότι,  1) δεν τα βλέπω κάθε μέρα και, 2) φοβάμαι ότι κάποιος άλλος θα αντικαταστήσει το ρόλο του πατέρα στη θέση μου. Τα παιδιά μου είναι η ζωή μου. Τα αγαπώ όσο τίποτα, και φοβάμαι ότι σε αυτή την ηλικία που βρίσκονται δεν θα με θυμούνται να τα μεγαλώνω. Πάντα θα βρίσκομαι στη ζωή τους, αλλά σαν τρίτος εφόσον θα μένουν με την μαμά τους. Και αν η πρώην μου βρεί κάποιον πρίν γίνουν 5 (και αυτό γιατί θεωρώ ότι στα 5 τους θα έχουν αναμνήσεις) το μόνο που ξέρω είναι ότι θα θεωρούν εκείνον μπαμπά τους,  και εγώ θα τα βλέπω ανά διαστήματα.

« Θα ήθελα να μάθω από τη δική σου εμπειρία, αν τα δικά σου παιδιά σε νιώθουν πραγματικά σαν πατέρα τους, ακόμα και αν έχουν μεγαλώσει με κάποιον άλλο; Υπάρχει κάποιος δεσμός ανάμεσα στα παιδιά και στον βιολογικό τους πατέρα;»

Σε έναν πολιτισμό που είναι έτοιμος να κάνει το διαζύγιο διακοπές που αξίζει να τις γλεντήσεις, ανακαλύπτουμε νέα αποφθέγματα που μας εμπνέουν, αυτός ο πατέρας ζεί μια δύσκολη κατάσταση και μόνο με τη σκέψη ενός ψυχρού διαζυγίου. Καταλαβαίνω και κατανοώ αυτό που περνάει. Έχω επίσης κοιτάξει αυτή την καταχθόνια άβυσσο, και έχω νιώσει τη μαυρίλα να με κοιτάει πίσω. Έχω ζήσει με το φόβο να ξεχαστώ, να με αγνοήσουν ή να με απορρίψουν. Έχω πολεμήσει αρκετά τους προσωπικούς μου δαίμονες,  της λύπης και του πανικού καθώς μου επιτέθηκαν από κάθε πλευρά, και θέλησαν να διαγράψουν όλες μου τις ελπίδες.

Παρόλα αυτά, όπως και αυτός ο πατέρας, έχω κοιτάξει μπροστά μόνο για να δώ το σκοτάδι και την αθλιότητα, γνωρίζοντας ότι το φώς δεν μπορεί να σβήσει εντελώς. Αν και στην πορεία αυτό το μονοπάτι μπορεί να φαίνεται δυσοίωνο, ίσως και μάταιο αυτή τη στιγμή, το ταξίδι δεν χρειάζεται να τελειώσει με απόγνωση. Το διαζύγιο φέρνει όλους τους μπαμπάδες σε ένα σταυροδρόμι. Μια κατεύθυνση κάνει κύκλους γύρω από τον εαυτό της στο σημείο που ξεκινήσαμε, και  μας κρατάει στο παρελθόν. Η άλλη κατεύθυνση κινείται προς το μέλλον μας, στο σημείο που θέλουμε να πάμε. Ακολούθησε ένα δρόμο και ποτέ μην κοιτάξεις πίσω σε όσα χάθηκαν. Η μια κατεύθυνση οδηγεί στην τρέλλα, η άλλη στην ελπίδα.

Είναι σωστό και ίσως και αναγκαίο να θρηνήσεις για κάτι όταν τελειώνει  – και το διαζύγιο σίγουρα είναι ένας μικρός θάνατος. Είναι το τέλος των υποσχέσεων και των ονείρων. Έχουμε δικαίωμα να κοιτάξουμε πίσω και να θρηνήσουμε για ότι δεν υπάρχει πια. Να κλάψουμε για ότι τελείωσε. Αλλά δεν πρέπει να μείνουμε εκεί. Όσοι νιώθουμε ότι βρισκόμαστε στα χαμένα, πρέπει να συνεχίσουμε να υπάρχουμε για όσους μένουν πίσω μας.

Κάθε άτομο που έχω γνωρίσει, έχει περάσει μια κόλαση στο διαζύγιο του,  και έχει γυρίσει από εκεί με έναν  καινούριο , καλύτερο χαρακτήρα, που ευγνωμονεί εκείνο το ταξίδι, ακόμα και στο σημείο να το θεωρεί ευλογία. Πως γίνεται όμως αυτό; Γιατί όταν κάποιος θρηνήσει όσα πέρασε, σταθεροποιεί τον εαυτό του στο μέλλον,  και στην ελπίδα για τα καλύτερα που έρχονται.

Αυτό θέλω να καταλάβει ο συγκεκριμένος πατέρας.

Τα παιδιά μας δεν μπορούν ποτέ να ξεχάσουν, αλλά εξαρτάται απο εμάς , τους μπαμπάδες , να ορίσουμε τι αναμνήσεις θα έχουν . Θα θυμούνται έναν μπαμπά , που στη σκιά του διαζυγίου, ήταν πάντα εκεί ζωντανός και έκανε ότι έπρεπε να κάνει; Ή θα θυμούνται έναν πατέρα που άφησε το παρελθόν του, τους φόβους και το θυμό του να τον κυριεύσουν; Αυτό που δεν μπορεί να δεί ο συγκεκριμένος τώρα, είναι ότι οι ανησυχίες του είναι λογικές και κατανοητές, αλλά είναι φαντάσματα – εκτός και αν τα κάνει αληθινά. Ότι σκέψεις κάνει σε αυτή τη στιγμή, είναι οι στιγμές που θα έρθουν να δείξουν,  αν όλες αυτές οι σκέψεις θα εξαφανιστούν ή θα τον στοιχειώνουν για πάντα.

Θυμάμαι το φόβο, και πόσο με κρατούσε από το να γίνω ο πατέρας που πάντα ήθελα. Ένας πατέρας που δεν θα ξεχαστεί. Πέρα από τη σκιά της μητέρας, το διαζύγιο μου έδωσε την ευκαιρία να δημιουργήσω μια σχέση με τα παιδιά μου που δεν θα μπορούσα να έχω ποτέ, αν δεν είχα χωρίσει. Ο φόβος του να με ξεχάσουν, μου έδωσε δύναμη να γίνω ο πατέρας που αξίζει να θυμούνται.

Τώρα, μετά από μια δεκαετία, δεν υπάρχει καμμιά αμφιβολία για το ποιός είμαι στα μάτια των παιδιών μου. Ανάμεσα στην σύγχυση, την απογοήτευση και την στεναχώρια που τους προκάλεσε το διαζύγιο, ξέρω ότι με νιώθουν και με βλέπουν σαν τον πατέρα τους. Αυτό έχει δημιουργήσει μια σχέση, που είμαι σίγουρος δεν θα υπήρχε υπό διαφορετικές συνθήκες. Μου προκαλεί αισθήματα ικανοποίησης και ευλογίας που είναι ανεκτίμητα.

Τα παιδιά έχουν μια πολύ ιδιαίτερη σχέση με τον πατέρα τους. Θέλουν να τον γνωρίζουν, και αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί να σβήσει ένα διαζύγιο ή ένας πατριός. Αλλά ο τρόπος που θα τον θυμούνται, έχει να κάνει πάντα με τον ίδιο. Είναι ξεκάθαρα θέμα δικό του. Είναι ο μόνος υπεύθυνος για την εικόνα που θα έχουν τα παιδιά του για εκείνον.

Σε αυτό τον μπαμπά λοιπόν θα του μιλούσα ξεκάθαρα ή και σε οποιονδήποτε άλλον στη θέση του. Κλάψε για όσα έχασες. Θρήνησε για όσα δεν γυρνάνε πίσω, αλλά όχι για πάντα. Μην αφήσεις ότι νιώθεις να σε σταματήσει, να σε γεμίσει θυμό και δυσαρέσκεια. Μην αφήσεις τις σκέψεις σου να σε τυφλώσουν σε σημείο να μην μπορείς να δείς τι έχεις μπροστά σου. Μην αφήσεις τους φόβους σου να σου αποσπάσουν την προσοχή. Να είσαι το λιμάνι των παιδιών σου, στον απέραντο ωκεανό της ζωής τους. Μείνε σταθερός και αληθινός. Αναζήτησε συγχώρεση και δώσε την αντίστοιχα, συγχώρεση για την πρώην γυναίκα σου, για τον άντρα που μπορεί να έχει δίπλα της μια μέρα, αλλά πιο σημαντικά για τον ίδιο σου τον εαυτό. Δίδαξε σε αυτά τα αγόρια ότι τίποτα δεν μπορεί να διαλύσει τη σχέση τους με τον πατέρα τους. Γίνε παράδειγμα , για το δικό τους αύριο. Κάντο και τίποτα, και το εννοώ τίποτα δεν θα πάρει μακρυά αυτό που είσαι γι αυτά – ένας πατέρας που πάντα ήταν εκεί, και δεν ξεχάστηκε ποτέ.

Πηγή : http://chopperpapa.com/