fbpx

Νιώθω μόνη. Μου λείπει ο δικός μου άνθρωπος. Ο άνθρωπός μου…

| 24 Οκτωβρίου 2016
ADVERTISEMENT

Όλα καλά.

Και το παιδί καλά, και οι φίλοι καλά και το σπίτι καλά και η δουλειά, δόξα Το Θεό καλά. Αλλά…
Μου λείπει ένας άντρας.
Ένας έρωτας.
Ένας αληθινός έρωτας.
Ο δικός μου άνθρωπος.
Ο άνθρωπός μου.


ADVERTISEMENT

Δεν είναι το σεξ, το πήδημα, η σάρκα.
“Κι οι μύγες το κάνουν” έλεγε η γιαγιά μου.
Βγαίνω λοιπόν όποτε θέλω και “μυγιάζομαι”, δεν είναι δύσκολο, δεν είναι εκεί το θέμα. Είναι που μου λείπει…αυτός. Ο ένας.

Αυτός που μες στη μέρα, θα ανταλλάξουμε μηνύματα στο facebook, θα μοιραστούμε μια αστεία φωτό, μια ατάκα, μια είδηση.
Αυτός που θα του μιλήσω μετά τη δουλειά να δω τί κάνει, να πούμε τα νέα μας.
Αυτός που θα ξέρει τί περνάω με το παιδί μου, με το αφεντικό μου. Που θα με συμβουλέψει, θα με νιώσει, θα κάνει το δίκιο μου, δικό του.

Αυτός που θα τρυπώσει σπίτι σαν τον κλέφτη μόλις φύγει το παιδί και θα περάσει ολόκληρο Σαββατοκύριακο μαζί μου.
Που θ’ ανοίξει τις κουρτίνες το πρωί και θα χαζέψουμε μαζί τη βροχή.
Εκείνος που θα με ξυπνήσει με καφέ, θα μαγειρέψει, θα δούμε ταινίες αγκαλιά, θα μου πει να μην ανησυχώ “εγώ είμαι εδώ”.
Εκείνος που θα γεμίζει τις μέρες μου και μόνο με τ’ όνομά του. Που θα το λέω 100 φορές την ώρα κι οι φίλοι μου θα λένε ότι τους έπρηξα.


ADVERTISEMENT

Πηγαίνω ταξίδι πια μόνο για δουλειά και κανένας δεν με περιμένει στο σταθμό.
Εκτός απ’ το παιδί μου, δεν έχω κανέναν να ρωτήσω ” τί καλό θες να σου φέρω;”.
Ξαπλώνω τα βράδια στο κρεβάτι και δεν έχω κανέναν να μοιραστώ το πάπλωμα, να πω βλακείες πρίν τον ύπνο, να με πάρει αγκαλιά να μην φοβάμαι.
Ακουμπώ το κεφάλι μου στο μαξιλάρι, κατάκοπη απ’ τις δουλειές, και δεν έχω κανέναν να με ξεκουράσει με την ανάσα του.
Μια ανάσα ρε γαμώτο!

Πρώτη φορά στη ζωή μου, νιώθω τόσο μόνη.
Και πρώτη φορά στη ζωή μου, είναι κι επιλογή μου.
Δεν θέλω να ‘μαι με κάποιον για να είμαι.
Δεν θέλω να πέσω στον πρώτο τυχόντα.
Στον πρώτο που θα μου κάνει κομπλιμέντα, στον πρώτο που θα μου γελάσει ή θα μου πει πόσο υπέροχη με βρίσκει.
Άλλο γοητεύομαι, άλλο ερωτεύομαι!

Θέλω να “μου τη δίνει” ο άλλος, να τον γουστάρω, να τρελλαίνομαι.
Να πέφτω στα πατώματα για ‘κείνον.
Να΄ναι συνειδητή επιλογή και όχι λύση ανάγκης.
Όχι για να κάνει σετ με το σαλόνι.
Όχι για να γεμίσει τη δεξιά πλευρά του κρεβατιού.

Ένιωσα έτσι πρίν πολύ καιρό, για έναν μόνο.
Μα τα’ σπασε όλα μέσα μου κι ακόμα σκουπίζω θρυψαλλάκια.
Γυαλάκια που μπαίνουν στα πόδια μου, κάθε φορά που περπατώ ξυπόλυτη στη-πλέον σπάνια- θύμησή του. 

Δεν μετανιώνω το διαζύγιο, δεν μετανιώνω για τη νέα μου ζωή.
Είμαι χαρούμενη, είμαι σίγουρη, ξύπνησα απότομα και άρχισα να βλέπω.
Ποιός μ’ αγαπά, ποιός με πουλά.

Στο τέλος όμως της ημέρας, όση και να΄ναι η δύναμή μου,
θέλω έναν άνθρωπο μαζί μου!

Σχόλια

Σχετικά Άρθρα

ΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ

ΣΑΣ ΑΠΑΝΤΟΥΝ