Μέρες με τον εχθρό μου

Αναρωτιέσαι  πως μπορείς και βιώνεις αυτή την κατάσταση, πως καταφέρνεις τόσα χρόνια να επιβιώνεις. Κοιτάζεσαι στον καθρέφτη, αγγίζεις το πρόσωπο σου, διαγραφείς το σχήμα του σώματος σου με τις παλάμες σου. Όλα κανονικά. Είσαι μια κανονική γυναίκα, ένας κανονικός άνθρωπος. Ξανακοιτάζεσαι.

Αναρωτιέσαι  πώς είναι λοιπόν δυνατόν να είσαι τόσα χρόνια εγκλωβισμένη μέσα σε αυτή τη μίζερη και ερμαφρόδιτη κατάσταση. Αυτός αλλού, εσύ αλλού και οι δύο μέσα στο ίδιο σπίτι.

Από τη Νόνη Διολή για το Singleparent.gr

Ζευγάρι κάποτε, δύο ξένες ψυχές τώρα, δύο κορμιά που κινούνται προς αντίθετες κατευθύνσεις. Λίγες και βαριές οι κουβέντες μεταξύ σας, οι λογαριασμοί, οι υποχρεώσεις, τα παιδιά. Μια κοινή στέγη για δύο ξεχωριστές ζωές.

Συμφωνία κυριών. Μαζί για τους άλλους, μα για εμάς ο καθένας μόνος του, μέχρι…

(μέχρι πότε άραγε;).

Τι έφταιξε; Δεσμεύτηκες νωρίς, παντρεύτηκες με την παρόρμηση οδηγό σου (φταις), δύσκολες και οι συνθήκες για σένα τότε, όλα μαζί. Δεν ήξερες, ήθελες να δοθείς, δεν είχες και κάποιον να σου πει, κάποιον να μοιραστείς μαζί του την απόφαση σου, να δεις αν πρέπει ή δεν πρέπει. Όλοι σ’ έσπρωχναν στο «καλό παιδί», όλα σ’ έσπρωχναν εκεί.

Αναζητάς αιτίες που σ΄ έφτασαν στο «μαζί σου, μόνη μου εδώ». Καβγάδες, προσβολές, έλλειψη σεβασμού προς το πρόσωπο σου, συνεχής και επίμονη  προσπάθεια να σε υποβαθμίζει, να σε μειώνει. Η εμμονή του ότι τον απατάς (ακόμα και όταν ήσουν έγκυος στα παιδιά του), το κόμπλεξ του, το “αντριλίκι” του, οι δειλές και άνανδρες χειρονομίες του που άφηναν σημάδια πάνω στο κορμί σου μα περισσότερο χαρακιές μέσα στην ψυχή σου, η ψεύτικη συγνώμη του μετά  – πολύ αργά –  το “σ’ αγαπώ, δεν το ‘θελα, σε παρακαλώ δεν το εννοούσα”. Το εννοούσε, μα εσύ υπέκυπτες – γιατί; .

Αμύνθηκες, είπες ότι αυτό δε μπορεί να συμβαίνει σε εσένα και ύστερα κλείστηκες, σφραγίστηκες, έσφιξες καρδιά και χείλη και πάγωσες.

Έμεινες ακίνητη, ψυχρή και αποστασιοποιημένη – από τον εαυτό σου. Τον έκοψες στα δυο.

Το ένα σου κομμάτι δυνατή (ποιόν κοροϊδεύεις;) για τους άλλους.

Το άλλο σου νεκρή (και σώμα και ψυχή) για σένα.

Τι φταίει και είσαι ακόμα εκεί; Ίσως η ανασφάλειά σου, ίσως τα δύσκολα οικονομικά σου, ίσως η φτιαξιά  σου, αυτός ο άτιμος ο χαρακτήρας σου που δεν σου επιτρέπει  πότε να πληγώνεις τους άλλους και έτσι πάντα επιλέγεις να πέφτεις εσύ πάνω στ’ αγκάθια και να γεμίζεις αίματα. Τι θα πουν οι γονείς, οι γύρω, οι συγγενείς, μη πληγωθούν και τα παιδιά. Οι άλλοι πάντα πρώτοι.

Τι σημασία έχουν τώρα  όλα αυτά;

Είσαι εκεί μα κάθε μέρα Αλλού.  Αλλού το μυαλό, Αλλού η ψυχή και το σώμα σου Αλλού. Σε εκείνο το Αλλού που αναζητάς το πρόσκαιρο το χάδι, το ζεστό το διαβατάρικο φιλί, λίγη αγάπη περαστική, μια στάλα έρωτα σαρκικό μπας και ζεσταθεί έστω και για μια στιγμή το παγωμένο σου κορμί.

Φοβάσαι. Πως φοβάσαι όμως να τ’ αφήσεις αυτό σου το Αλλού να σε πάει εκεί που πραγματικά θέλεις. Και το διώχνεις, με όποιο τρόπο μπορείς το διώχνεις μακριά σου, όσο πιο πολύ μακριά σου, το ξορκίζεις με κάθε δυνατό τρόπο, ενστικτωδώς. Γίνεσαι μαζί του κακιά, κτητική, αλλοπρόσαλλη και απαιτητική. Δεν το θέλεις, σχεδόν μισείς τον εαυτό σου για αυτό που του κάνεις, οι άμυνες σου οι καταραμένες όμως βλέπεις, τόσα χρόνια έγιναν το άλλο σου μισό.

Και το Αλλού να μην καταλαβαίνει, να μην καταλαβαίνει γιατί δεν θέλεις, γιατί συμπεριφέρεσαι έτσι, διπρόσωπα και κυκλοθυμικά. Γιατί να καταλάβει, δεν το αφήνεις κιόλας, δεν θες να καταλάβει. Φοβάσαι. Δεν είναι δουλειά δική του να σε καταλαβαίνει (φοβάσαι, τρέμεις εσύ η δυνατή) είπαμε δεν θέλεις να στεναχωρείς και να πληγώνεις, άσε που μπορεί και να σε φοβηθεί και να σε διώξει εκείνος, μα μόνο εσύ πρέπει να διώχνεις πρώτη.

Και μένεις πάλι μόνη.

Και περνούν τα χρόνια και μένεις πάντα μόνη, όσα χάδια και αν περάσουν από το κορμί σου, όσα φιλιά και αν αφήσουν στα χείλη σου σημάδια, μόνη, νεκρή και παγωμένη.

Και αναρωτιέσαι  πως μπορείς και βιώνεις αυτή την κατάσταση, πως καταφέρνεις τόσα χρόνια να επιβιώνεις.

Κοιτάζεσαι στον καθρέφτη, αγγίζεις το πρόσωπο σου, διαγράφεις το σχήμα του σώματος σου με τις παλάμες σου. Όλα κανονικά. Είσαι μια κανονική γυναίκα, ένας κανονικός άνθρωπος.

…μέχρι πότε άραγε;