fbpx

Πώς να μεγαλώσεις και να ζήσεις μόνη σου δυο παιδιά με 500 ευρώ;

| 9 Ιουλίου 2014
ADVERTISEMENT

Πάντως την καλύτερη φάση της ζωής μου δεν την περνάω… Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από το να σε πιάνουν τα ψυχολογικά σου ντάλα καλοκαίρι και να μην μπορείς ούτε τον ήλιο να δεις. Θέλω να κλειστώ σε ένα σκοτεινό δωμάτιο, να κλείσω τα μάτια μου, να πέσω σε λήθαργο και να μην σκέφτομαι τίποτα.

Και έχω όλους τους άλλους που είναι σε καλοκαιρινή διάθεση να χαζογελάνε, να κάνουν μπάνιο και να βλέπουν τη ζωή σαν «απέραντες διακοπές».


ADVERTISEMENT

Όχι ρε φίλε, δεν έχω καμία όρεξη να κάνω μπάνιο, δεν θέλω να λιαστώ, γιατί δεν αντέχω άλλο. Κατεβαίνω από υποχρέωση στην παραλία, γιατί έχω δυο παιδιά που θέλουν να κάνουν μπάνιο και να παίξουν στην αμμουδιά. Κατεβαίνω μαζί τους, γιατί αλλιώς θα τα συνοδεύσει η μητέρα μου και μετά από ένα τέταρτο θα αρχίσει να τους λέει να βγουν από τη θάλασσα, γιατί κάνανε αρκετό μπάνιο. Αυτά θα κλαίνε και αυτή- δεν έχει άδικο- δεν μπορεί στα 75 της με τα προβλήματα υγείας της να τα περιμένει μέσα στον ήλιο.

Και οι δυο πλευρές έχουν δίκιο. Εγώ ποιόν να υποστηρίξω; Έτσι βάζω το προσωπείο μου και κατεβαίνω χαμογελαστή, για να τα προσέχω. Εκεί που ματώνει η καρδιά μου είναι, όταν με παρακαλάνε να κάνω μπάνιο. Και όταν τελικά πέσω και εγώ στην θάλασσα μαζί τους, κάνουν τρελό γλέντι. Πόσο χάλια αισθάνομαι εκείνη την στιγμή! Τί μου ζητάνε; Να παίξω μαζί τους και να γελάσουμε οι τρείς μας. Υπάρχει τίποτα καλύτερο; Που να καταλάβουν, όμως οι νεράιδες μου την φουρτούνα που έχω στην ψυχή μου; Δεν πρέπει να την καταλάβουν.

Αγωνία, μαυρίλα, χρέη. Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από το να είσαι ξεκρέμαστος και να εξαρτιέσαι από τους άλλους. Πώς να ζήσεις και να μεγαλώσεις δυο παιδιά με σχεδόν 500 ευρώ, που και αυτά τα κόβουν όποτε θέλουν. Έχω καταλήξει να παίζω ζάρια κάθε φορά που πηγαίνω στην τράπεζα να σηκώσω την σύνταξη. Το καλοκαίρι θα το βγάλω με την μισή και λίγο λιγότερη σύνταξη, λόγω του ότι έκοψαν το ΕΚΑΣ. Κάνουν φιλότιμες προσπάθειες να με πείσουν ότι δεν χρειάζομαι περισσότερα χρήματα να ζήσω τα παιδιά μου. Που να ήξεραν ότι με αυτά τα 500 ευρώ, προσπαθώ να βάλω κάτι στην άκρη, γιατί υπάρχει και αυτή η ριμάδα η ώρα ανάγκης! Καλά οι διακοπές είναι απλώς… αστείο. Μάλλον στρωματσάδα στην βεράντα μας βλέπω, άντε να θυμηθώ και τα μικράτα μου!


ADVERTISEMENT

Και από επάνω να έχεις όλους αυτούς που αλλάζουν γνώμη κάθε τρεις και λίγο. Πρέπει να μας βοηθήσουν ή δεν πρέπει, και αν μας βοηθήσουν πρέπει να μας το χτυπάνε στα μούτρα κάθε λίγο και λιγάκι ή δεν πρέπει, πρέπει να τους είμαστε ευγνώμονες για το κάθε τι ή η συμπαράσταση μας στα δικά τους προβλήματα και η βοήθεια η δικιά μας, αρκεί; Ιδού ερωτήματα. Και σκέφτομαι ότι και καλά εγώ το έχω χωνέψει, μέχρι να βρεθεί μια δουλειά, κάτι σταθερό και μπορέσω και ορθοποδήσω, έχω την δύναμη να το αντέξω όλο αυτό. Λέμε τώρα, γιατί έτσι έχω πέσει στις μαύρες μου!  Οι μικρές μου όμως; Σιγά σιγά μεγαλώνουν και ως γνωστόν, τα παιδιά πιάνουν πουλιά στον αέρα. Θα εισπράξουν ότι πρέπει να είμαστε μια ζωή ευγνώμονες και να σκύβουμε το κεφάλι;

Δεν ξέρω είμαι τόσο μπερδεμένη, φοβάμαι μην πάθω τίποτα από την στεναχώρια και τις σκέψεις. Δεν φτάνει να έχεις την στεναχώρια σου, ότι αλλιώς είχες δρομολογήσει τη ζωή σου και αλλιώς σου βγήκε, ότι τα παιδιά σου δεν θα γνωρίσουν τον πατέρα τους, να έχεις το άγχος σου, αν μεγαλώνεις σωστά τα παιδιά σου, γιατί το να παίρνεις αποφάσεις μόνη σου, είναι άλλο πράγμα να το λες και άλλο να το κάνεις, να προσπαθείς να σκεφτείς το μέλλον σου και να μην μπορείς, γιατί δεν έχεις ακόμα τίποτα σταθερό και δεν έχεις που την κεφαλήν κλίναι, πρέπει να έχεις όλους τους άλλους να σε βλέπουν σαν βάρος;


Σχόλια

Σχετικά Άρθρα

ΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ

ΣΑΣ ΑΠΑΝΤΟΥΝ