Οι συγγενείς του άντρα μου…

Ένα  έχω να επισημάνω για αυτό το καλοκαίρι, είναι ότι δεν το κατάλαβα καθόλου. Ήρθε, συνέχισε, έβρεξε πάρα πολύ, και σχεδόν πέρασε. Τι σας λέω και εγώ τώρα, ειδικά σε αυτούς που έχουν κανονίσει να φύγουν μετά το δεκαπενταύγουστο! Αλλά είναι αλήθεια.

Λίγο η δουλειά, λίγο τα παιδιά που έκαναν διακοπές όλο το καλοκαίρι με τη θεία τους και τους γονείς μου- ευτυχώς δηλαδή, γιατί αλλιώς θα έβλεπαν τη θάλασσα με το κιάλι-, λίγο τα ψυχολογικά και ότι άλλα προβλήματα, έκαναν το καλοκαίρι μου να «πάει άκλαυτο».

Στη δουλειά είμαστε σε αυτή τη φάση, δουλέψτε και θα δούμε αν θα πάρετε χρήματα. Τώρα με τι καρδιά πρέπει εμείς να δουλεύουμε, δεν ξέρω. Πάντως εγώ ένα ψυχοπλάκωμα το έχω. Σκέφτομαι και αυτά τα χαράτσια και την Εφορία και μου έρχεται να παίξω το «πόσα λεπτά μπορείς να κρατήσεις την αναπνοή σου μέσα στο νερό», που παίζαμε μικροί στην θάλασσα. Εγώ πάντως μπορώ να την κρατήσω για πάντα έτσι που πάει!

Τα ψυχολογικά ας μην τα συζητήσουμε καλύτερα. Αυτό ότι το καλοκαίρι λόγω του καιρού είσαι λίγο πιο χαλαρός, δεν υπάρχει στην δική μου περίπτωση. Το καλοκαίρι παθαίνω τις μεγαλύτερες κρισάρες! Από τη μια σκέφτομαι όλες τις υποχρεώσεις μου και από την άλλη το μέλλον το δικό μου και των παιδιών μου και… τι να πω, πώς να μην τα βάψω μαύρα;

Και εκεί που έχω ένα 3ώρο παρακαλώ ρεπό από την δουλειά και το πρώτο πράγμα που θέλω να κάνω είναι να πέσω στην θάλασσα μαζί με τα παιδιά μου, για να χαρούμε λίγο όλες μαζί, εμφανίζονται κάποιοι σαν κομήτες. Στην αρχή νομίζεις ότι σε γελάνε τα μάτια σου. Βλεφαρίζεις για να δεις καλύτερα, και ναι…. είναι αυτοί! Αυτοί που σε θυμούνται μια με δυο φορές όλο το καλοκαίρι, και πιστεύουν ότι όποτε θέλουν μπορούν να εισβάλουν στη ζωή σου! Το όνομα τους: συγγενείς… του άντρα σου!

Και έρχονται και μέσα σε δυο ώρες σου αναστατώνουν τη ζωή. Εκεί που με κόπο προσπαθούσες να τα έχεις όλα βαλμένα στα κουτάκια τους, τουλάχιστον να ξέρεις που πάει ο μπούσουλας, δίνουν μια και τα γκρεμίζουν όλα! Δεν μπορώ να πω, μερικές φορές οι προτάσεις τους είναι προς όφελος δικό μου και των παιδιών μου, αλλά γιατί πρέπει πάντα να προσπαθούν να καλύψουν την δική τους ανάγκη; Γιατί τα χνώτα τους πρέπει να είναι καλυμμένα; Βασικά, το έχω τοποθετήσει, στο ότι το δεν θέλω να μου λένε ότι με σκέφτονται, γιατί οι πράξεις τους λένε το τελείως αντίθετο. Αλλά, άντε να το φωνάξεις αυτό! Κρατάς το στόμα σου κλειστό για χάρη των παιδιών, για να έχουν μια επαφή και με την άλλη πλευρά. Αλλά πάντα κάτι αιωρείται… και αυτό, είναι ο κρίκος που λείπει, γιατί αυτός ουσιαστικά σας έδενε όλους.   

Και χωρίς τον κρίκο που σε έδενε με πολλούς, είναι και η γιορτή της μεγάλης μου νεράιδας. Αλλά αυτή την φορά λέω να πρωτοτυπήσω. Να μην ντυθώ το προσωπείο της καλής οικοδέσποινας. Να μην σηκώσω το τηλέφωνο σε όλους αυτούς που ξέρω ότι δεν νοιάζονται για εμάς. Να μιλήσω μόνο με αυτούς που τους έχω και με έχουν μέσα στην καρδιά τους, που θα χαρώ να ακούσω τις ευχές τους.

Καλό Δεκαπενταύγουστο λοιπόν! Εύχομαι η Παναγία να στείλει φώτιση σε όλους ανεξαρτήτως!