Ο άντρας μου έλεγε: “Το να μην μιλάς δεν σημαίνει ότι είσαι βλάκας”

Αρχίζω να πιστεύω ότι δεν μου ταιριάζει το καλοκαίρι καθόλου. Γενικώς το καλοκαίρι όταν οι άλλοι άνθρωποι απελευθερώνονται, εγώ κουμπώνομαι. Πάντα τα καλοκαίρια συναντιόμασταν όλη η ευρύτερη οικογένεια, οπότε πάντα τράβαγα το ζόρι να μην δημιουργηθεί καμιά παρεξήγηση, να μην γίνει κάτι που θα δημιουργήσει πρόβλημα.

Αλλά δυστυχώς κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει. Δεν μπορείς να ευχαριστείς και να πηγαίνεις με τα γούστα του καθενός από τους 90 περίπου συγγενείς σου. Είναι φύση αδύνατον. Τα θέλω τα δικά μου συγκρούονται, και μάλιστα με σφοδρή μετωπική με τα θέλω του άλλου.

Τα τελευταία χρόνια προσπαθώ με νύχια και με δόντια να είμαι τυπική. Ευγενική μεν, αλλά αποστασιοποιημένη δε! Δε το κάνω γιατί οι άλλοι έχουν κάποιο κουσούρι και εγώ είμαι η κυρία τέλεια, αλλά δεν αντέχω τους καυγάδες.

Μικρή ήμουν ένα σπίρτο αναμμένο. Όπου καυγάς και εγώ πρώτη. Έτσι είναι και η μικρή μου τώρα. Μη δει καυγά να εξελίσσεται, θα πάει να χωθεί, είτε να κάνει τον διαιτητή ή για να ρίξει λάδι στην φωτιά.

Όταν έκανα τα παιδιά μου άρχισα να απομακρύνομαι σιγά σιγά. Έπαιξε ρόλο ότι ο άντρας μου έλεγε πάντα, το να μη μιλάς δεν σημαίνει ότι είσαι βλάκας, αλλά ότι, είτε είσαι ανώτερος, είτε απαξιείς. Αυτός είχε υιοθετήσει αυτή τη στάση, γιατί προερχόταν κυριολεκτικά από μια τρελή οικογένεια. Μπαμπάς και μαμά πάντα απών για δικούς τους αδιευκρίνιστους (μέχρι και σήμερα) λόγους. Οπότε αυτή η στάση ήταν η άμυνα του.

Εγώ ειδικά μετά την αρρώστια του άντρα μου, δεν άντεχα τους καυγάδες. Είχα να παλέψω με άλλα θηρία, θα τα έβαζα με ανθρώπους; Δεν είχα καθόλου όρεξη. Αν κάτι με ενοχλούσε ή έπρεπε να πάρω οπωσδήποτε μέρος, κρατούσα μια ουδέτερη στάση.

Προσπαθώ να ηρεμήσω όσο μπορώ τα πράγματα, χωρίς να είναι πάντα εφικτό. Αυτό το κάνω, γιατί δεν αντέχει πλέον η δικιά μου ψυχοσύνθεση όλο το χαμό που δημιουργείται από έναν καυγά. Ταράζομαι και ακόμα και όταν προσπαθώ να κατευνάσω τα πράγματα, καταπίνω τόση ένταση και πιέζομαι τόσο πολύ, με αποτέλεσμα να έχω στο τσεπάκι τον στομαχόπονο. Και για εμένα δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από αυτό. Όλα περνάνε από το στομάχι μου.

Άσε που θέλω να προστατεύσω από την γκρίνια και τα μούτρα τα παιδιά μου. Θυμάμαι ακόμα τους καυγάδες που έχουν γίνει μπροστά μου μικρή. Ήμουν όμως ένα τυχερό παιδί. Δεν καυγάδιζαν οι γονείς μου, ήταν και είναι πολύ δεμένοι μεταξύ τους, αλλά όλο και κάτι θα γινόταν πάνω στην δουλειά.

Ειδικά μετά το θάνατο του άντρα μου θέλω να μεγαλώσω τα παιδιά μου σε ένα ήρεμο και ήσυχο περιβάλλον. Το έχω καταφέρει σε μεγάλο βαθμό.

Αλλά τα καλοκαίρια… αχ, αυτά τα καλοκαίρια πάντα κάτι γίνεται. Και δυστυχώς περνώ το τέταρτο αγωνιώδες καλοκαίρι. Ίσως γι΄ αυτό ο Σεπτέμβρης έχει για εμένα μια παράξενη γοητεία. Μια ηρεμία, μια καθαρότητα, αναζωογονητικός μήνας!