Φίλοι; Ποιοι φίλοι;

Ας ανοίξουμε το κεφάλαιο φίλοι. Δύσκολο κεφάλαιο, πονεμένο για την ακρίβεια.

Οι φίλοι είναι η δεύτερη οικογένεια σου, τους φίλους τους επιλέγεις κλπ.. όλα αυτά τα αποφθέγματα στροβιλίζονται μέσα στο μυαλό μου. Προσπαθώ να καταλάβω ή καλύτερα να ψυχολογήσω τους ανθρώπους και αδυνατώ!

Ο άντρας μου ήταν πολύ αγαπητός. Μάλιστα είχε τόσους πολλούς φίλους, που είχα βαρεθεί να τους μετράω. Το ωραίο ήταν ότι σχεδόν σε όλα τα νησιά είχε κάποιον φίλο, οπότε περνάγαμε αξέχαστες διακοπές κάθε φορά που επισκεπτόμασταν ένα από αυτά.

Η στενή του παρέα του αποτελούνταν από 5- 6 άντρες, οι περισσότεροι ανύπαντροι και 1-2 γυναίκες. Τώρα που το σκέφτομαι οι γυναίκες ήταν μονογονείς. Η κάθε μια είχε από ένα παιδί, που το μεγάλωνε μόνη της, με την βοήθεια των πολύ στενών συγγενών της. Όλοι αυτοί ήμασταν μια παρέα. Είχαμε κάνει διακοπές όλοι μαζί, τα Σαββατοκύριακα πηγαίναμε για μπάνιο, βρίσκαμε πάντα αφορμές να συγκεντρωνόμαστε και να μαγειρεύουμε. Και το αναφέρω αυτό, γιατί θα έπρεπε να ήξεραν πόσο δύσκολο είναι να μεγαλώνεις τα παιδιά σου μόνη σου.

Τα προβλήματα ξεκίνησαν όταν διαγνώστηκε ο άντρας μου με καρκίνο. Στην αρχή μπορούσε και είχε διάθεση να βγαίνει έξω, οπότε οι επαφές μας συνεχίστηκαν κανονικά. Όσο όμως πέρναγε ο καιρός και η αρρώστια επιδεινωνόταν ξεκίνησε να μεγαλώνει και η απόσταση μεταξύ μας. Άκουγα για φίλους που απομακρύνονταν και έλεγα ότι δεν θα συμβεί σε εμάς. Έτσι νόμιζα…

Αυτό που μου την έδινε κυριολεκτικά ήταν ότι έπαιρναν εμένα τηλέφωνο για να δικαιολογήσουν την απουσία τους. Μου έλεγαν ότι δεν ήξεραν πώς να φερθούν. Εντάξει κατανοώ ότι υπήρχε στην αρχή ένα μούδιασμα, μια αμηχανία αλλά ως εκεί. Τους έλεγα να φέρονται όπως έκαναν πάντα. Μπορεί να μην τους συνόδευε στις μπύρες, αλλά συμμετείχε στις συζητήσεις κανονικά. Έτσι είχαμε φερθεί και εμείς στον άντρα της κολλητής μου φίλης, όταν νόσησε από καρκίνο. Οι χημειοθεραπείες τον είχαν εξαντλήσει, δεν είχε όρεξη να φάει και να βγει βόλτα, αλλά εμείς πηγαίναμε και τους βλέπαμε, ακόμα και όταν έφερνε αντιρρήσεις ,και τα τηλεφωνήματα δεν σταμάτησαν ποτέ.

Ένα φίλο σιχάθηκα, χωρίς όμως να μπορώ να τον βρίσω, γιατί δεν ήθελα να καταλάβει ο άντρας μου, τι είχε ειπωθεί, και ακόμα και σήμερα δεν αντέχω να τον βλέπω. Μου είχε πει κατάμουτρα, ότι δεν μπορεί να έρχεται να μας βλέπει, γιατί λυπάται για τον «καρδιακό του φίλο» που το γνώριζε 25 χρόνια, γιατί είχε αδυνατίσει πάρα πολύ και σε τίποτα δεν του θύμιζε το φιλαράκι του. Τι να γυρίσεις να πεις σε αυτόν τον άνθρωπο; Του είπα μόνο, ότι εγώ δεν μπορώ να λυπάμαι τον άντρα μου, τον στηρίζω και αγωνίζομαι μαζί του, όποιος θέλει να μας συναναστρέφεται οφείλει να κρατήσει ανάλογη στάση.

Από όλους αυτούς τους φίλους, μου έμειναν 3 αδελφικοί πλέον φίλοι. Σχεδόν όλοι έχουμε παιδιά και προσπαθούμε να βρισκόμαστε και να μεγαλώνουν μαζί. Αυτοί είναι οι θείοι τους και τα ξαδέλφια τους. Μάλιστα ο ένας από αυτούς δεν υπήρξε στενός φίλος του άντρα μου, γνωρίζονταν μόνο, άντε είχαν βγει και 5-6 φορές μαζί. Αλλά από την στιγμή που έμαθε για την αρρώστια του, μας ακολούθησε στις διακοπές μας, γνωριστήκαμε με την γυναίκα του και το παιδί του και πορευτήκαμε μαζί. Κάποια στιγμή τον ρώτησα, γιατί κράτησε αυτή την στάση, τη στιγμή που δεν ήταν κολλητός φίλος και δεν θα τον παρεξηγούσαμε αν απομακρύνονταν σιγά σιγά. Μου απάντησε ότι έτσι θα ήθελε να του φερθούμε και εμείς, αν του συνέβαινε τίποτα και ότι μπορεί στις χαρές μας να μην ήταν, αλλά στα ζόρια είναι εδώ για να παλέψουμε μαζί. Τι να πεις για αυτόν τον άνθρωπο, παρά μόνο ότι τον λογαριάζω στην οικογένειά μου.

Με τους υπόλοιπους οι σχέσεις μας αραίωσαν. Δεν θέλω να με ρωτάνε για τα παιδιά μου και για εμένα, γιατί απλά αν νοιάζονταν πραγματικά θα ήταν εδώ. Πάντως ένα είναι σίγουρο, μέσα στην ατυχία μου είμαι τυχερή, γιατί ξέρω πλέον τι ανθρώπους έχω κοντά μου. Μείναμε λίγοι αλλά καλοί.