Ελάτε να ονειρευτούμε…

Και έρχεται εκείνη η στιγμή που όλα ανατρέπονται. Και εκεί που το πάλευες, δεν έχεις τίποτα άλλο να παλέψεις. Πρέπει να ξαναδείς τα πράγματα από την αρχή, ή καλύτερα, να τα ξαναγνωρίσεις. Γιατί τίποτα δεν είναι το ίδιο πια.

Άντε λοιπόν να προσδιορίσεις την οικογένεια σου πάλι από την αρχή. Και για εσένα, πες στα κομμάτια, το καταλαβαίνεις! Πως θα το καταλάβουν, όμως δυο μικρά λουλουδάκια, ότι όλα άλλαξαν; Εδώ σε θέλω κάβουρα, να περπατάς στα κάρβουνα! Σε κάρβουνα αισθανόμουν ότι περπάταγα τον πρώτο καιρό. Α, γιατί μετά, ξέχασα να σας πω, το συνηθίζεις.

Άλλα οι πρώτες ερωτήσεις, οι πρώτες συζητήσεις με τα μικρά μου, μαχαιριά στην καρδιά ήταν. Δεν θα ξεχάσω όσο ζω τα ματάκια τους, μεγάλα και ολοστρόγγυλα, γεμάτα απορία και ερωτήσεις. Ερωτήσεις όμως που δεν μπορούσαν να τις εκφράσουν. Εκείνα τα «δηλαδή μαμά» και «δηλαδή μαμά» ακόμα τα ακούω.

Αλλά αυτό που δεν καταλάβαινα, είναι πόσο εύκολα το χωνεύουν. Εντάξει τα δικά μου ήταν και μωρά, η μικρή νεράιδα εντελώς μωρό, σε σημείο να μην  θυμάται καν τον πατέρα της.

Δεν ξέρω πόσο καιρό πάλευα μέσα μου να ξεστομίσω αυτή την λέξη. Την είχα βγάλει από το λεξιλόγιο μου. «Πέθαινε» δεν υπήρχε βρε αδελφέ! Έλα όμως που έπρεπε να την αντιμετωπίσω και να την δώσω, να την καταλάβουν οι νεράιδες μου.

Τα συγκέντρωσα μια μέρα και εκεί πάνω σε μια από τις συζητήσεις μας, τους είπα απλά, ο μπαμπάς πέθανε. Αυτό, τίποτα άλλο! Basta! Και περίμενα η δόλια  την έκρηξη. Να αρχίσουν να χτυπιούνται, να κλαίνε, να οδύρονται. Τίποτα, δεν έγινε τίποτα! «Δηλαδή δεν θα τον ξαναδούμε, δεν θα μας ξαναμιλήσει, δεν τρώει, δεν πεινάει, δεν πονάει». Όχι, όχι και πάλι όχι. Και μετά παιχνίδι και γέλιο. Αυτό!

Πάντως πρέπει να το ομολογήσω, ότι πολύ πολιτισμένα το πήραν τα παιδιά μου. Και κλάψαμε, και γελάσαμε, και συζητήσαμε, και είδαμε φωτογραφίες και βίντεο, και ξανακλάψαμε και ξαναγελάσαμε. Άλλα όλα τα περάσαμε μαζί, αγκαλιά. Αυτές οι αγκαλιές ήταν και είναι μοναδικές!  

Και στο τέλος, δεν μας έμεινε τίποτα άλλο, παρά να ονειρευτούμε. Να ονειρευτούμε όλες μαζί, αυτά που ονειρευόμουν εγώ και ο έρωτας μου, σαν ζευγάρι. Να ονειρευτώ τη ζωή μου μόνη μου, μαζί με τις κόρες μου από εδώ και πέρα. Να τολμήσω πάλι. Γιατί κακά τα ψέματα, οι νεράιδες τολμάνε! Να σας πω την αλήθεια, φοβάμαι, φοβάμαι τρελά. Αλλά μπορώ να κάνω και αλλιώς; Αφήστε, την απάντηση την έχω. Όχι! Πρέπει να επιμείνω και που ξέρεις… μπορεί μια μέρα τα όνειρα να βγουν αληθινά.