fbpx

Επιβιώνοντας το πρώτο χρόνο

| 22 Οκτωβρίου 2013
ADVERTISEMENT

Όταν έμεινα χήρα δεν μπορούσα να φανταστώ πως θα ήταν η ζωή μου από εδώ και πέρα και πως θα επιβίωνα. Σαν να ήμουν μέσα σε ομίχλη και δεν μπορούσα να δω μπροστά μου ή καλύτερα σαν να κολυμπούσα σε βαθιά νερά που όλα γύρω ήταν μαύρα χωρίς να μπορώ να προσανατολιστώ. Ένιωθα εξαντλημένη αλλά δεν υπήρχε η πολυτέλεια να κάτσω και να θρηνήσω. ‘Έπρεπε να είμαι στο πόδι για τον μικρό. Έπρεπε να επιβιώσω πάση θυσία, έπρεπε να το παλέψω.

Η μάχη όμως ήταν άνιση, πάλευα με τον ίδιο μου τον εαυτό να σταθώ που; πως; με ποιον; Κάποιοι με διαβεβαιώνανε πως ήμουν δυνατή και θα τα κατάφερνα. Στην αρχή δεν το πίστευα  , δεν είχα το κουράγιο. Το δρόμο όμως μου τον έδειξε ο γιος μου.


ADVERTISEMENT

Ήμουν αναγκασμένη να λειτουργώ έστω μόνο γι’ αυτόν. Έπρεπε να παίζω μαζί του , να μιλάω μαζί του να γελάω μαζί του. Στηρίχθηκα επάνω του και σηκώθηκα. Κατά διαστήματα ξαναέπεφτα και ξανασηκωνόμουν χάρη σε αυτόν. Δεν είχα την πολυτέλεια να παραδοθώ στον θρήνο μου, στον θυμό μου, στην κατάθλιψή μου.

Άρχισα να το παίρνω απόφαση ότι ήμουν μόνη με ένα παιδί και δεν μπορούσα να στηριχθώ πουθενά αλλού. Και πραγματικά δεν υπήρχε στήριξη από αλλού. ‘’Φίλοι’’ και   συγγενείς μετά από λίγο καιρό παραδόξως εξαφανίστηκαν. Όλοι γυρίσαμε στον μικρόκοσμό μας . Έκλεισε η πόρτα , τέλος . Είμαι μόνη με ένα παιδί και δεν υπάρχει άλλος να βοηθήσει, να με ακούσει, να με στηρίξει. Μόνο κενά λόγια και κουβέντες χωρίς ουσία χτυπώντας με στην πλάτη για κουράγιο.

Στην αρχή με τσάκισε και ειδικά όταν έβλεπα ότι αποκλειόμουν από παρέες γνωστών που κάναμε παρέα. Όλοι μαζί και ο ψωριάρης μόνος. Ήμουν χήρα τώρα και δεν μπορούσα να είμαι για γέλια και για γλέντια  (σύμφωνα με το μυαλό των άλλων). Και το μόνο που ήθελα ήταν να κρατηθώ από ανθρώπους που υπήρχαν στην ζωή μας πριν. Ήθελα να κρατήσω ένα κομμάτι από εκείνον. Εγώ το ήθελα, όχι όμως και εκείνοι.


ADVERTISEMENT

Πέρασε και αυτό το στάδιο , όχι ότι τώρα δεν με ενοχλεί όταν είμαι ανεπιθύμητη στις παρέες και στα σπίτια τους, απλώς τώρα μπορώ να το διαχειριστώ και πλέον δεν θέλω και εγώ να σπαταλάω χρόνο από τη ζωή μου με ανθρώπους που στέκονται μόνο στο φαίνεσθε.

Με τον καιρό η ομίχλη άρχισε να φεύγει και άρχισα να ξαναβλέπω τη ζωή γύρω μου. Ο μικρός ήταν το στήριγμά μου και συνεχίζει αλλά άρχισαν να έρχονται και κάποιες στιγμές που μου έλειπε και κάτι.

Η ζωή άρχισε να μου χτυπάει την πόρτα ξανά. Αποφάσισα να κάνω το βήμα και να προχωρήσω. Το κάτι που μου έλειπε άρχισε να γεμίζει .Νέοι άνθρωποι ήρθαν και με έσπρωξαν να προχωρήσω ίσως και άθελα τους , να πάω πιο πέρα. Στη αρχή ζορίστηκα αλλά δεν θα ήμουν διατεθειμένη να μείνω στην μιζέρια.

ΣΤΟΠ δεν πάει άλλο έτσι. Σταμάτησα να φοβάμαι τη ζωή. Η ζωή μου δεν είναι μόνο αναμνήσεις με εκείνον. Δημιουργώ πλέον τις δικές μου χωρίς εκείνον και χωρίς να με ενοχλεί πια που κάνω κάτι χωρίς αυτόν.

Τώρα προχωράω και ελπίζω για ένα καλύτερο μέλλον. Σε ένα μέλλον μαζί με τον γιό μου , σε όνειρα που κάνω και γιατί όχι σε ένα κοινό μέλλον με έναν νέο σύντροφο.

Ετικέτες

Σχόλια

Σχετικά Άρθρα

ΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ

ΣΑΣ ΑΠΑΝΤΟΥΝ