fbpx

Η χήρα και το ορφανό

| 17 Ιουλίου 2014
ADVERTISEMENT

Δυστυχώς αυτές είναι οι δύο λέξεις που μας καθορίζουν πλέον εμένα και το παιδί μου. Εγώ χήρα και το παιδί ορφανό. Όπως φαίνεται δεν υπάρχει κάτι άλλο για να μας καθορίζει. Και είναι αξιοπερίεργο πως μια κατάσταση ενός ανθρώπου μπορεί να καθορίσει ακόμα και μια απλή συνομιλία.

Πηγαίνω σε «συνεστιάσεις» τύπου πάρτι ή μαζώματα φίλων ή γνωστών και αυτό που αντιμετωπίζουμε εγώ και ο μικρός, ευτυχώς όχι πάντα , είναι μια ατμόσφαιρα πολύ περίεργη.


ADVERTISEMENT

Πολλές φορές δεν θα ξέρουν πώς να μου μιλήσουν. Μάλλον έχει γίνει παρανόηση και μπορεί να με περνάνε για κάτι μεταξύ δράκουλα και ανθρωποφάγου και φοβούνται να μου μιλήσουν  ή για κάποια η οποία ο θάνατος την έχει πειράξει στον εγκέφαλο και δεν μπορεί να κάνει καμία συζήτηση. Προς ενημέρωση όλων ακόμα δεν τρώω ανθρώπους και μπορώ ακόμα να κάνω μια φυσιολογική συζήτηση. Και επίσης μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι είμαι ακόμα φυσιολογικός άνθρωπος .

Το άλλο το εκνευριστικό είναι εκείνα τα βλέμματα όλο συμπόνια και συγκαταβατικότητα που ρίχνουν και σε εμένα αλλά και στο παιδί. Και εισπράττω μόνιμα  όλη την λύπη και την δήθεν συμπόνια και το δήθεν φοβερό ενδιαφέρον για το κακό που μας βρήκε. Αχ, βαχ και πως είστε , και τι κάνετε, και πως περνάτε, πως είναι το παιδί κλπ κλπ

Καλά πως κάνετε έτσι εσείς; Εγώ έχασα τον άντρα μου μην τρελαίνεστε τόσο και μην δείχνετε τόσο ενδιαφέρον ξαφνικά. Περάστε μια μέρα από το σπίτι ή πάρτε ένα τηλέφωνο να σας εξηγήσω πόσα απίδια έχει ο σάκος – αν ενδιαφέρεστε να μάθετε πως είναι τα πράγματα για ένα μονογονέα.


ADVERTISEMENT

Δεν αντιλέγω ότι κάποιοι ίσως να μην αισθάνονται ακόμα και πολύ άνετα με την όλη κατάσταση και όπως φαίνεται δεν θα αισθανθούν ποτέ άνετα μαζί μου. Γιατί για αυτούς θα είμαι πάντα η χήρα και μόνο αυτό. Δεν μπορώ να αλλάξω την κατάσταση μου δυστυχώς. Ναι έχασα τον άντρα μου και το παιδί μου τον πατέρα του. Αλλά είμαι και γυναίκα και άνθρωπος που συνεχίζω να ζω και συνεχίζω να θέλω και να έχω επαφές με ανθρώπους. Αλλά όχι με ανθρώπους που το μόνο που κάνουν είναι να με λυπούνται .

Εγώ πάντως δεν αισθάνομαι πως είμαι για λύπηση. Αν οι υπόλοιποι αισθάνεστε πως είστε για λύπηση καλά κάνετε και κρατήστε το για το εαυτό σας. Η χηρεία ή η ορφάνια όμως δεν είναι το μοναδικό χαρακτηριστικό μας.

*Η Black Velvet είναι guest blogger και τα λέει επίσης ωραία στο blog της εδώ και στη σελίδα της στο facebook, εδώ.


Σχόλια

Σχετικά Άρθρα

ΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ

ΣΑΣ ΑΠΑΝΤΟΥΝ