fbpx

Όταν το παιδί αρνείται να επικοινωνήσει

| 18 Νοεμβρίου 2013
ADVERTISEMENT

Τον τελευταίο καιρό λαμβάνουμε όλο και περισσότερα email από μπαμπάδες είτε επειδή παρεμποδίζονται ως προς την επικοινωνία τους με το παιδί είτε επειδή εκείνο αντιδρά άσχημα απέναντί τους. Κι ενώ τέτοιες καταστάσεις είναι στενόχωρες, το γεγονός ότι υπάρχουν μπαμπάδες που ενδιαφέρονται, είναι πολύ ευχάριστο και δείχνει ότι η σημερινή μορφή του πατέρα έχει αλλάξει σημαντικά. Σε τέτοιο ενδιαφέρον ερώτημα, καλείται να απαντήσει και να εξηγήσει αναλυτικά η Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας BSc και Οικογενειακής Ψυχοθεραπείας, κυρία Δήμητρα Βαΐτσου.

Ερώτημα
“Χώρισα με όταν η κόρη μου ήταν 2 ετών. Μετακόμισα από την επαρχία στην Αθήνα, αλλά για τα τέσσερα πρώτα χρόνια που τα οικονομικά μου ήταν καλά, πήγαινα σχεδόν κάθε Σαββατοκύριακο για να τη δω. Εδώ και δύο χρόνια περίπου, τα οικονομικά μου δε μου επιτρέπουν τα τόσο συχνά ταξίδια, οπότε ξαναγυρίσαμε σε ότι όρισε το συμφωνητικό, δηλαδή Χριστούγεννα ή Πρωτοχρονιά με το μπαμπά, Πάσχα (μία από τις δύο εβδομάδες) και δύο εβδομάδες το καλοκαίρι.


ADVERTISEMENT

Από όταν ήταν μικρή, η επικοινωνία είχε τα προβλήματά της. Μάλλον ήταν πολύ μικρή για να μιλάει κανονικά στο τηλέφωνο ή στο skype. Τώρα που έχει μεγαλώσει (είναι στα 9 πια) η επικοινωνία γίνεται ακόμα χειρότερη. Αν δεν την κυνηγήσει η μητέρα της, δεν θα σηκώσει το τηλέφωνο να με πάρει. Όταν δε είναι να κοιμηθεί σε γιαγιά ή ξαδέρφες, δεν επικοινωνούμε. Κατά καιρούς το μόνο που εισπράττω είναι “ναι, όχι, καλά, δεν ξέρω, άσε με τώρα, έλεος δηλαδή κτλ.” τα γράφω όλα αυτά γιατί στενοχωριέμαι που δεν είμαι μέρος της ζωής της έστω και από το τηλέφωνο, δε μου μιλάει, είναι μερικές φορές σαν να μην υπάρχω. Αποσπάται η προσοχή της από τηλεόραση, φίλες που περιμένουν, γιαγιά που μιλάει… Ίσως να μην κάνω κι εγώ τις σωστές ερωτήσεις για ένα κορίτσι, ρωτάω πχ για το σχολείο, τι έκανε σήμερα, τι έφαγε, αν έπαιξε… Πραγματικά δεν ξέρω τι να ρωτήσω ώστε να της τραβήξω την προσοχή, πως να της δείξω ότι όλα αυτά που κάνει για μένα είναι καταπληκτικά και θέλω να τα μαθαίνω, ότι τη νοιάζομαι ακόμα κι αν δεν είμαι εκεί και ότι θέλω να συμμετέχω και όχι να γίνω ένας αποξενωμένος πατέρας επειδή βαρέθηκα ή έχασα την υπομονή μου. Θέλω να γνωρίζω το παιδί μου.

Κατανοώ ότι το παιδί ζει το παρόν, τη δική του ζωή, στο δικό του μικρόκοσμο, αλλά πως μπορώ να γνωρίζω κι εγώ ένα κομμάτι του, αφού δε μπορώ πια να είμαι εκεί; Αρνούμαι να δεχτώ το επιχείρημα ότι ήταν επιλογή μου να χωρίσω, αυτό ανήκει εξάλλου στο παρελθόν. Ξέχασα να πω ότι κάπως έτσι είναι και με τη μαμά της όταν έρχεται εδώ, με το τσιγγέλι της βγάζει τι έκανε, πως τα πέρασε. Στο τηλέφωνο δείχνει σαν να κάνει αγγαρεία. Οποιαδήποτε βοήθεια δεκτή. Ευχαριστώ”.

Αγαπητέ αναγνώστη,


ADVERTISEMENT

Είναι κατανοητή αυτή η αγωνία και η ανάγκη, ένας πατέρας να θέλει και να επιδιώκει μία πιο ουσιαστική σχέση με το παιδί του όσα χιλιόμετρα και αν υπάρχουν μεταξύ τους. Από τα 2 μέχρι τα 9 έτη έχουν περάσει αρκετά χρόνια όπου μέσα σ’ αυτά ένα παιδί «πλάθει» τον χαρακτήρα του, την ιδιοσυγκρασία του και αυτό συνεχίζεται. Όποιες και να είναι οι νέες συνθήκες ζωής μία οικογένειας, ή ενός πατέρα γενικότερα χρειάζεται εφοδιασμός μεγάλης υπομονής, αντοχής και ειλικρινής στάσης απέναντι στο ή στα παιδιά του. Υποθετικά βιώνοντας ένας πατέρας μία αλλαγή στα επαγγελματικά ή οικονομικά του ζητήματα επιφέρει μία εσωτερική –καταρχάς- αναστάτωση, όπου αυτό εάν δεν διαχειριστεί με ένα ευδιάκριτο τρόπο προς το παιδί, ο ίδιος μεταφέρει την ενοχή ή τις τύψεις του προς εκείνο. Άρα το παιδί «παίρνει» το δικό σας συναίσθημα ότι δηλαδή δεν μπορείτε να είστε πιο συχνά μαζί του , να το επισκέπτεστε όποτε εκείνο θέλει και μπορείτε και εσείς. Ίσως να βοηθούσε εάν προσπαθήσετε να «μπείτε» για λίγο στην σκέψη ενός εννιάχρονου παιδιού, τι νιώθει, πως μπορεί να σκέφτεται για εσάς, τι του λείπει. Μπορεί να είναι αρκετοί οι λόγοι, υποθετικά μιλώντας μόνο μπορούμε να απαριθμούμε ένα σωρό λόγους, όπως ότι η ιδιοσυγκρασία αυτού του παιδιού είναι τέτοια που δεν εκδηλώνει με πολύ ανοιχτό τρόπο τα συναισθήματα του, είναι λιγομίλητο, μέχρι το ότι κάτι απασχολεί αυτό το παιδί, βιώνει κάποια στεναχώρια και την εκδηλώνει με αυτή την συμπεριφορά.

Χρειάζεται να γίνει μία ειλικρινή και ανοιχτή συζήτηση με την μητέρα της, εάν αυτό είναι εφικτό και να την ρωτήσετε περισσότερα πράγματα για την κόρη σας, τι παρατηρεί εκείνη στην καθημερινότητα με το παιδί σας, πως είναι στις δραστηριότητες της, στις επαφές της με τους συνομηλίκους της. Αναφέρατε ότι όταν βρίσκετε μαζί σας και επιστρέφει στο πατρικό της δεν αναλύει στην μητέρα της, τι έκανε και πως τα πέρασε μαζί σας. Άρα, μπορούμε πιο εύκολα εδώ να πούμε ότι δεν υπάρχει μία πρόθεση άρνησης και έντασης προς εσάς αλλά αυτή την συμπεριφορά την έχει γενικότερα. Μπορεί θυμωμένη να νιώθει και με την μητέρα της και το ίδιο να συμπεριφέρεται και σ’ εκείνη όπως και σ’ εσάς. H ευρεία οικογένεια τι θέση έχει και τι ρόλο παίζει στην ζωή του παιδιού σας;; Εάν άθελα τους, τις περνούν διάφορες πληροφορίες που μπορεί –χωρίς να το καταλαβαίνουν- αυτό να επηρεάζει την συναισθηματική κατάσταση της κόρης σας προς εσάς, μπορείτε να το δείτε και να το εξετάσετε. «Αρπάξτε» την ευκαιρία, την επόμενη φορά που θα βρεθείτε να είστε ήρεμος μαζί της, όχι ενοχικός, μην βιαστείτε να πάρετε όλες εκείνες τις απαντήσεις που περιμένετε από εκείνη, μιλήστε της ξεκάθαρα και κατανοητά (για την ηλικία της) πως αισθάνεστε για εκείνη χωρίς τα λόγια σας να πιέζουν την ίδια και να την ωθούν να είναι υποχρεωμένη μαζί σας επειδή είστε ο πατέρας της. Τα παιδιά διαισθάνονται πάρα πολλά πράγματα ακόμα και από τους ενήλικες, το δείχνουν και το εκφράζουν με τον δικό τους τρόπο, δώστε της τον χρόνο που χρειάζεται χωρίς πίεση από μεριάς σας. Κάθε κουβέντα σας είναι σημαντική για εκείνη, μπορεί να μην σας το δείχνει αλλά το νιώθει και αυτό τις δίνει μελλοντικά την αίσθηση της ασφάλειας απέναντι σας. Όταν είμαστε ειλικρινείς με τα παιδιά μας τότε λαμβάνουμε και αληθινή στάση από μεριάς τους. Ότι της εξηγείτε να γίνεται με απλό και ξεκάθαρο τρόπο, μην προσπαθήσετε να ακούγεστε και να είστε ο καλύτερος πατέρας, να είστε ο εαυτό σας.

Υπάρχουν διάφοροι τρόποι και μέσα για να αποκρυπτογραφήσετε μία στάση, ένα συναίσθημα, μία διάθεση του παιδιού σας. Αυτό γίνεται από ένα παιχνίδι τουλάχιστον δυαδικό, από μία ζωγραφιά, από μία παρακίνηση για να κάνετε κάτι μαζί. Τα περισσότερα παιδιά χρειάζονται τον χρόνο τους, να τους τον δίνετε και εκείνα θα έρθουν κοντά  όταν είναι έτοιμα και όταν ουσιαστικά χρειαστούν αυτή την επαφή.

Δήμητρα Βαΐτσου 
Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας BSc-Οικογενειακή Ψυχοθεραπεία
Λευκωσίας 12, Νέο Ηράκλειο Αττικής, Τ.Κ. 14122
Τηλέφωνο: 213-0243040
Κινητό: 6942-817404
Email: dvaitsou@gmail.com
Web: http://dimitravaitsou.blogspot.gr/

Σε περίπτωση που θέλετε να ρωτήσετε κάτι για το θέμα, μπορείτε να υποβάλετε το ερώτημά σας, εδώ! Θα τηρηθεί πλήρη εχεμύθεια.

Σχόλια

Σχετικά Άρθρα

ΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ

ΣΑΣ ΑΠΑΝΤΟΥΝ