Εγώ το είπα πρώτος!

Κόμπλεξ είναι αυτό το βλέμμα. Το βλέμμα που μόλις μπαίνεις σε ένα χώρο, σε ένα δωμάτιο, σε σκανάρει από πάνω ως κάτω για να σου βρεί ελάττωμα και όταν δεν μπορεί, προσπαθεί να σε μειώσει. Να σου δείξει ότι εσύ δεν ξέρεις, δεν κατέχεις και το κάνει με έμμεσο τρόπο. Με status-μπηχτές στο facebook, με υπονοούμενα μπροστά στο παιδί ώστε να μην είσαι 100% σίγουρη για να αντιδράσεις. Αλλά μέσα σου ξέρεις ότι είναι για σένα, κι αν δεν μιλάς, είναι γιατί είσαι αξιοπρεπής. Ή τουλάχιστον προσπαθείς.

Κόμπλεξ είναι η αχαριστία. Να έχεις ωφεληθεί από έναν άνθρωπο, μια κατάσταση, μια συγκυρία και αντί να λες «Δόξα Το Θεό» να γκρινιάζεις, να μην ευχαριστιέσαι με τίποτα, να ξεσπάς τα προσωπικά σου προβλήματα κολλώντας τον άλλον στον τοίχο κάθε τρείς και λίγο για τα πάντα, να θες να έχεις λόγο εκεί που δεν σε παίρνει, και από πάνω να θεωρείς πως με αυτή τη συμπεριφορά, οι άνθρωποι γύρω σου έχουν την ανάγκη σου. Την ανάγκη της μόνιμης υστερίας σου.

Το έχω πεί πολλές φορές και θα το πω και ακόμα μία: Οι άνθρωποι πάσχουν από ζωές. Και όταν πάσχουν από ζωές, προσπαθούν να φτιάξουν έτσι την «αλήθεια» τους, ώστε να φαίνεται ότι η δική τους, είναι πάντα από πάνω. Διότι τον άνθρωπο τον ρηχό, τον αλαζόνα με την ιδιοσυγκρασία ντίβας, δεν τον ενδιαφέρει γιατί χωρίσατε και δεν θα προσπαθήσει πραγματικά να τα βρείτε για χάρη του παιδιού. Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να παραστήσει προσωρινά τον ανώτερο ή τον «έλα μωρέ όλα καλά, πάμε παρακάτω» για να αποσπάσει κάτι από σένα ή γιατί δεν είναι προς το συμφέρον του να μην τα έχει καλά μαζί σου. Κι αυτό το “προσωρινά”, μπορείς να το καταλάβεις, όταν του ρίξεις άκυρο. Δεν υπάρχει τίποτα πιο «χοντρό» για έναν άνθρωπο που μέσα του σε έχει ήδη ακυρώσει, από το να του ρίχνεις άκυρο. Εκεί βλέπεις και το πραγματικό του πρόσωπο. Όταν λοιπόν σφίγγετε τα χέρια σε ένα κατά τα άλλα πολιτισμένο διαζύγιο και με το που κλείνει η πόρτα, ο άλλος σου σκάβει ακριβώς απ’ έξω ένα λάκκο ΝΑ, “πολιτισμένες” φράσεις τύπου «καλά να περνάς» και «σου εύχομαι τα καλύτερα» είναι να τα κλαίνε οι ρέγγες!

Αν θέλεις να πας παρακάτω, αν θες να κάνεις μια δεύτερη, τρίτη, πέμπτη σχέση ή οικογένεια, αν πιστεύεις πως πραγματικά προσπάθησες στο γάμο σου και  απλά δεν τα βρήκατε, χρειάζεσαι παιδεία και πίστη στον εαυτό σου. Να πιστεύεις σε αυτό που είσαι και δεν είσαι, να αναγνωρίζεις αυτό που κάνουν οι άλλοι για τους ίδιους και για σένα και να μην χρειάζεται να έχεις πάντα δίκιο ή να είσαι πάντα πρώτος. Αρκεί να είσαι αξιοπρεπής χωρίς να πιάνεσαι από το παραμικρό για να κάνεις θέμα από το τίποτα, ούτε να γυρνάς κρυφά και υποχθόνια από γνωστό σε γνωστό να λες τα δικά σου, διαστρεβλώνοντας πρόσωπα και καταστάσεις που στη τελική, κάποτε ήταν επιλογή σου. Καλό τέλος είναι το ώριμο τέλος, αυτό που ταιριάζει με την ηλικία και το ρόλο σου ως γονιός. Αν τώρα εσύ, νιώθεις και φέρεσαι συνέχεια σαν παιδί, μην απορείς που κάποια στιγμή και οι άλλοι απηυδισμένοι πια, θα αρχίσουν να σε βάζουν τιμωρία!

Υστερόγραφο: Όπου βλέπεις άνθρωπο να περιφέρει το “δίκιο” του σαν τον επιτάφιο, κατηγορώντας τους άλλους για ζήλια και παραλογισμό, κράτα μικρό καλάθι. Το πιο πιθανό είναι να αναφέρεται στον εαυτό του και να μην το ξέρει.