Δεν φοβάμαι τον θάνατο. Μια ζωή χωρίς εσένα φοβάμαι…

Το να μου λείπεις μου έχει γίνει πια συνήθεια

Μόνη μου κοιμάμαι

Μόνη μου ξυπνάω

Εσύ δεν είσαι εδώ. Παρά μόνο στην δική μου σκέψη. Στην δική μου μικρή πραγματικότητα.

Εγώ γονατίζω, πέφτω στο πάτωμα για σένα. Και εκεί στα χαμηλά, απλά τεντώνω το χέρι μου να σε ακουμπήσω. Τα δάχτυλα τρέμουν και εγώ απλά σκύβω το κεφάλι.  Καταθέτω την καρδιά μου στα πόδια σου. Πάτα την, σκίσε την, κομμάτιασε την. Μόνο να είμαι χωμένη στην αγκαλιά σου. Να μυρίζω εσένα και ας πεθάνω

Τίποτα παραπάνω τίποτα λιγότερο. Μόνο εσένα κι είμαι εντάξει.

Πεθαίνω κάθε βράδυ και γεννιέμαι το πρωί. Αναγκαστικά. Αν και θα ήθελα να είμαι για πάντα στην αγκαλιά σου. Θέλω κάπου εκεί να με ξεχάσεις για πάντα. Στην αγκαλιά σου. Κουρνιασμένη επάνω σου. Κάπου εκεί, με το χαμόγελο της ευτυχίας ζωγραφισμένο στο πρόσωπο μου.

Κι ύστερα… σπάνε τα τζάμια. Τέρμα τα παιχνίδια.

Από το τίποτα, το κάτι είναι χειρότερο.

Για μένα όμως αυτό το τίποτα σου, είναι όλη μου η ζωή.

Θέλω να είμαι μαζί σου.  Έστω και για όσο κρατήσει.

Ξέρω τι θέλω. Τι ζητάω. Τίποτα και τα πάντα. Εσένα. Με κάθε πιθανό τρόπο. Εσένα.

Ή εσένα ή κανέναν…. Όσο και να σου φαίνεται απόλυτο, δεν με γεμίζει τίποτα και κανένας άλλος αν δεν είσαι εσύ.

Εσύ….Για μένα.  Και εγώ; Είμαι ήδη δική σου.

Δεν ψάχνω. Δεν ζητάω. Δεν διεκδικώ. Δεν απαιτώ. Πως μπορώ άλλωστε. Σε βλέπω και τρέμω. Αλλάζει η φωνή μου…. Κόβεται η ανάσα μου. Σε βλέπω και χάνομαι.

Θέλω απλά στο άκουσμα της φωνής σου, να γεννιέμαι από της στάχτες μου. Θέλω να σε δω  και ας τελειώσει ο χρόνος μου. Δεν φοβάμαι τον θάνατο. Μια ζωή χωρίς εσένα φοβάμαι.

Σε θέλω.