Ζωή σαν σοκολάτα!

Τη γνώρισα στη Γ’ Δημοτικού. Είχα μόλις μετακομίσει με τους γονείς μου σε καινούρια περιοχή κι αυτό σήμαινε καινούριο σπίτι, καινούριοι φίλοι, καινούριο σχολείο και δάσκαλοι. Μπήκα δειλά στην αίθουσα, η δασκάλα με συνέστησε στα παιδιά και με έβαλε να καθίσω δίπλα σε ένα κοριτσάκι με κόκκινα μαλλιά και γυαλιά που έκαναν τα μάτια της τεράστια. Την έλεγαν Ζωή. Όταν στο πρώτο διάλειμμα με έπιασαν τα κλάματα και η νοσταλγία για το παλιό σχολείο, η Ζωή έκατσε δίπλα μου και χωρίς να πει κουβέντα, μου έτεινε λίγη από τη σοκολάτα της. Δάγκωσα ένα κομμάτι, φώναξε «Ει μην το φας όλο!» κι έτσι μια γλυκιά φιλία ξεκίνησε!

Εκτός από το ίδιο σχολείο, με τη Ζωή πηγαίναμε και στο ίδιο φροντιστήριο. Μαζί πρωί και απόγευμα και αργότερα μαζί και στο διάβασμα. Πηγαίναμε η μια στο σπίτι της άλλης , κάναμε τις ασκήσεις μας -πολλές φορές με γκρίνια απ’ τις μαμάδες- και όταν τελειώναμε , πιάναμε το παιχνίδι, γράφαμε και γελούσαμε πάνω από το λεύκωμα κάποιας συμμαθήτριας, ανταλλάσσαμε κόμικ και συλλογές από χαρτοπετσέτες και σετ αλληλογραφίας, αυτά με τα μοσχοβολιστά χαρτιά ή μιλούσαμε για τους γονείς μας και τα αγαπημένα μας παιχνίδια.

Δείτε σχετικά: Πάρτε μέρος στον σούπερ διαγωνισμό της ΙΟΝ και κερδίστε πλούσια δώρα!

Μεγαλώνοντας οι κουβέντες μας άλλαξαν. Αντί για κούκλες και μαθήματα, μας απασχολούσαν περισσότερο η εμφάνισή μας, τα πάρτι και τα αγόρια. Όποτε συνέβαινε κάτι «συνταρακτικό», χτυπούσε η μια το κουδούνι της άλλης και προβάλλαμε στη πόρτα πάντοτε με χαρτομάντηλα και μια σοκολάτα στο χέρι, για παρηγοριά. Παρηγοριά για τον κακό βαθμό, τον τσακωμό με τη μαμά και τον μπαμπά, το γόη της τάξης που ήμασταν τσιμπημένες και δεν μας έδινε σημασία, την ακμή που έκανε την εμφάνισή της και δεν έφευγε με τίποτα. Εφηβεία…

Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη μέρα που μάθαμε πως η Ζωή, πέρασε στη Νομική Κομοτηνής. Αντί να είναι χαρούμενη , ήθελε να ξαναδώσει Πανελλήνιες για να περάσει στην Αθήνα. «Δεν θέλω να σε χάσω» έλεγε κλαίγοντας. Οι μέρες περνούσαν και οι γονείς της, έπεσαν πάνω της. «Δεν έχουμε λεφτά- πώς θα ξαναπάς φροντιστήριο-δεν λυπάσαι τον κόπο σου- δεν τη χάνεις τη Χριστίνα- θα περάσουν τα χρόνια και δεν θα το καταλάβεις για πότε θα γυρίσεις». Κι έτσι άλλαξε γνώμη. Και καλά έκανε. Το όνειρό της ήταν να γίνει δικηγόρος και μπροστά του, η φιλία μας μπορούσε να περιμένει. Εμφανίστηκα στο σπίτι της ένα πρωϊνό του Σεπτέμβρη με μια σοκολάτα στο χέρι και δάκρυα στα μάτια, ενώ απ’ έξω περίμενε ένα φορτηγό να τη πάρει μαζί του με τα λιγοστά της πράγματα για την αρχή της φοιτητικής της ζωής. Χωρίς εμένα. Στεκόμασταν στη πόρτα και κλαίγαμε. Μπήκε στο φορτηγό και όπως έφευγε, τη χαιρετούσα με λυγμούς. Έκανα μια βδομάδα να συνέλθω.

Στην αρχή, αλληλογραφούσαμε ώσπου μπήκαν στη ζωή μας τα κινητά. Κάθε μέρα τηλέφωνα, μηνύματα και ατελείωτες συζητήσεις για τη Κομοτηνή, τους καθηγητές, τους καινούριους συμφοιτητές, τη σχολή μου, τα κουτσομπολιά για τους συμμαθητές μας. Πολλές φορές στέλναμε η μια στην άλλη δεματάκια με ρούχα, cd και σοκολάτες και κάθε Χριστούγεννα, Πάσχα και καλοκαίρι, τη περίμενα στο αεροδρόμιο μαζί με τους γονείς της. Όταν γύρισε από τη Κομοτηνή και έπιασε δουλειά σε δικηγορικό γραφείο, αρχίσαμε να βλεπόμαστε όλο και λιγότερο. Τα τηλέφωνα και οι επαφές μας αραίωσαν και η καθημερινότητα, μας πήρε μαζί της. Έγινα μαμά και εκείνη άνοιξε δικό της δικηγορικό γραφείο απ’ ότι έμαθα μετά. Τη θυμόμουν πάντα όποτε έπαιρνα για τον μικρούλη μου, εκείνη τη δική μας ΙΟΝ Αμυγδάλου και νοσταλγούσα τη φιλία μας και τα μαθητικά μας χρόνια.

Βρεθήκαμε ξανά τυχαία πέρσι, στο εργοστάσιο σοκολάτας. Εκείνη με τον άντρα της και τη κόρη τους και εγώ μόνη με τον γιο μου. Αγκαλιαστήκαμε, φιληθήκαμε και κλαίγαμε όπως τότε που έφευγε για τη Κομοτηνή. Εκεί μέσα στις σοκολατένιες μυρωδιές των παιδικών μας χρόνων, γίναμε πάλι παιδιά και η φιλία μας, ξαναγεννήθηκε.

Ανταλλάξαμε τηλέφωνα και σύντομα πήγα και τη βρήκα στο γραφείο της, για μια υπόθεσή μου. Χτύπησα το κουδούνι και καθώς μου άνοιγε, εμφανίστηκα στη πόρτα με μια ΙΟΝ Αμυγδάλου, όπως τότε. Γιατί όπου κι αν είσαι, όσο μακριά κι αν βρίσκεσαι, η αληθινή φιλία μένει πάντοτε αναλλοίωτη στο χρόνο. Σαν τη σοκολάτα που δεν χάνει το άρωμά της, αρκεί να τη φυλάξεις στο χαρτί!

[divider] Το εργοστάσιο σοκολάτας άνοιξε τις πύλες του στις 7 Νοεμβρίου 2015 και σας περιμένει στο εκθεσιακό κέντρο “Helexpo” στο Μαρούσι μέχρι και την 21η  Φεβρουαρίου 2016, για να ζήσετε μαζί με τα παιδιά σας, το απόλυτο σοκολατένιο όνειρο.
Πληροφορίες στην ιστοσελίδα  http://chocofactory.helexpo.gr/chocofactory/ και στη σελίδα του Εργοστασίου σοκολάτας στο facebook https://www.facebook.com/ErgostasioSokolatas

Για να πάρεις μέρος στο διαγωνισμό με πλούσια δώρα από την ΙΟΝ, δήλωσε συμμετοχή εδώ https://www.facebook.com/Amigdalou.ION/?sk=app_1697568637131166
[divider] 

**Το παραπάνω κείμενο αποτελεί κομμάτι της συνεργασίας μας, με την εταιρία ΙΟΝ. Στο Singleparent.gr, διαλέγουμε τις εταιρίες που συνεργαζόμαστε με σεβασμό στην εμπιστοσύνη σας, και χρησιμοποιούμε τη φωνή μας, μόνο για πράγματα που μας αρέσουν και θεωρούμε ότι έχουν κάτι να σας προσφέρουν. 

Σύνταξη-Επιμέλεια: Κυριακή Χαριτάκη
©Singleparent.gr copyright | All rights reserved